Летели облака

საკუთარ თავზე ბლოგზე ძალიან ცოტა პოსტი მაქვს დაწერილი. ეს იმიტომ, რომ მუდამ მეცინება მსგავს პოსტებზე. პირად სიხარულზე, ტკივილზე, განცდებსა თუ პრობლემებზე წერა და მერე მისი წაკითხვა ჩემთვის სასაცილოა. არასოდეს ვყოფილვარ(არც ახლა შეცვლილა რამე) იმპრესიონისტი.  დღეს მიშელ უელბეკის “ელემენტარული ნაწილაკების” კითხვა დავასრულე, დაახლოებით ერთი კვირის წინ ჯოისის “ულისესთან” ბრძოლა დავასრულე. დაახლოებით მაგ დროს ვნახე(ვინ იცის მერამდენედ) ნოლანის “მემენტო”, ხოლო დღეს უელბეკს Sideways–ს დავაყოლე, მართლა ძალიან კარგი ფილმი. ამ ოთხმა ერთმანეთისგან ფუნდამენტალურად განსხვავებულმა ნაწარმოებმა ჩემში პოსტის დაწერის სურვილი გააჩინეს, პოსტის რომელიც მოგონებებზეა.

Memory can change the shape of a room

მე არ ვაღიარებ წამიერ შეგრძნებებს.  ის რაც მხოლოდ აწმყოშია და არ აქვს სხვა დროის შეგრძნება მკვდარია. მოგონებები რომლებიც გონებაში კვალს, თუნდაც უმნიშვნელოს, მაგრამ მაინც ნაფეხურებს ტოვებენ, აი ისინი არიან ცხოვრებაში დახარჯული წამები/წუთები etc.

1996 წელი. სკოლა, “კლეჩატი”  შარვალ–კოსტუმი, პირველი სკოლის მეგობრები, პირველი გოგო რომელიც მომეწონა, ბეჭედი რომელიც ვაჩუქე, სილა რომელიც ორიანისთვის მივიღე.

სკოლასთან ბევრი მოგონება მაკავშირებს. ბევრი კარგი, კიდევ უფრო მეტი სასაცილო, თუმცა ახლა რომ ვუკვირდები სევდიანი. არასოდეს მყოლია ერთ მუშტად შეკრული კლასი, ფრაგმენტების გარდა კლასელებისგან თითქმის აღარაფერი დარჩა.  დრო გადის და მასთან ერთად სულ უფრო იზრდება ნაპრალი, რომელიც დაახლოებით მერვე კლასში გაჩნდა ჩემსა და ჩემს თანაკლასელებს შორის. არა ძალიან კარგი ურთიერთობა მქონდა ყველასთან, უბრალოდ საზაფხულო რომანს ჰგავდა ყველაფერი. მშვენივრად ვაანალიზებდით ყველა, რომ ეს ძმაკაცობა/დაქალობა მხოლოდ 11 წელს გასტანდა, სკოლის დამთავრებასთან ერთად ჩვენი გზები გაიყოფოდა. ჩემს გზას მხოლოდ ერთი ადამიანი დაადგა ჩემი კლასიდან და ის დღემდე ჩემი მეგობარია.

2005 წელი. კომპიუტერის ყიდვა, ფორუმები, გატაცება კლასიკური როკით, ერთბაშად უამრავი საოცარი ფილმით ტკბობა, ახალი მეგობრები.

სახლში ინტერნეტმა თავდაყირა დააყენა ყველაფერი. ფაქტობრივად შეცვალა ჩემი ცხოვრების წესი. ფორუმზე კინო დისკუსიებმა გამიტაცეს, რომელიც რამდენიმე პიროვნებასთან დიდი მეგობრობის დასაწყისად იქცა, მეგობრობის რომელიც დღემდე გრძელდება. დეკემბერი და “ხერხი”, “ტრანსფორმერები”, ლატვია, მობილურში სიმღერა, ჩხუბი ახალი ბენდების აღმოჩენაზე(ამ დროს ჩემი მუსიკალური გემოვნება რადიკალურად შეცვლილი იყო და დღევანდელის პირველსახეს წარმოადგენდა), კონვერსი, ხარება და თევზი, კეკელიძის ქუჩა…

არც კი ვიცი ამ პოსტით რისი თქმა მინდა, ალბათ იმის რომ ყველაზე მნიშვნელოვანია გახსოვდეს რაღაც კარგი ან ცუდი, მაგრამ გახსოვდეს. ის ფაქტი რომ მოგონებებით ვარ სავსე კარგია, სავარაუდოდ მაინც. მიუხედავად იმისა, რომ კმაყოფილი ჩემი ცხოვრებით თითქმის არასოდეს ვყოფილვარ მაინც სასიამოვნოა, რომ არსებობენ ადამიანები რომლებიც…

believe that when my eyes are closed, they are  still there

სახელებით არ ჩამოვთვლი არავის, არა იმიტომ რომ მეშინია(სასაცილო სიტყვაა ამ კონტექსტში) ვინმე არ გამომჩეს, უბრალოდ ძალიან ემო და სასაცილო გამოვა ისედაც ღიმილისმომგვრელი პოსტი.  უბრალოდ ეს პოსტი გეძღვნება შენ… კიდევ შენ ვისაც ძალიან გიყვარს LCD Soundsystem… შენ ვისაც მთვრალს ყველაზე მეტად ვენდობი, განსაკუთრებით საჭესთან… შენ Angels and Airwaves რომ ვერაფრით შემაყვარე… გეძღვნება იმიტომ 15 წელია მიძლებ… შენ იმიტომ რომ საირმის გორაზე ინციდენტის შემდეგ ძალიან გაიზარდე და ოჯახშიც აღარ გიშლიან ჩემთან ერთად კინოში სიარულს…გეძღვნება შენ რომელსაც ასე გეზიზღება მაკი და გიყვარს ფლოიდი…კიდევ  შენ… გეძღვენება შენ რომელსაც გიყვარს ზღაპრები… შენ მღერი საოცრად… შენ მშვიდად გეძინა ჩემს გვერდით… შენ გული გტკივა აფხაზეთზე… ინგლისურზე სიარულის მაგივრად მაკში დავდიოდით… გეძღვნება იმიტომ, რომ კონვერსის ბიჭის არ იყოს შენც გაიზარდე, ძალიან… გეძღვნებათ იმიტომ რომ პიტულშიკები ხართ…  თქვენ ერთად…

აჰჰ კიდევ რამდენი ადამიანი ტრიალებს ჩემს გონებაში, მაგრამ ეს სხვა დროს და სხვა ისტორია იყოს.

საოცარი ვინმეა მიშელი, ბრუნო, ალექსანდრ პეინი, ბაკ მალიგანიც და ლეოპოლდ ბლუმიც, ყველანი ისე ახლოს დგანან ამ პოსტთან. სხვადასხვა მიზეზის გამო, ზოგი ელემენტარული ნაწილაკი იყო რომელმაც ცხოვრებას გემო მხოლოდ მაშინ გაუგო, როდესაც სიკვდილმა ჩასჩარა ნაჭერი პირში. გადაყლაპვა გაუჭირდათ, მონელება კიდევ უფრო.  ზოგიერთი მოგონებებით ცხოვრობდა,რეჟისორობა იტაცებდა, წერა უყვარდა, ღვინო,  და კარებზე კაკუნის შემდეგ შავი ფარდა, მაგრამ ყველაზე ახლოს მაინც ლეონარდ შელბია და შენ რათქმაუნდა.

ეს ყველას ვინც იგრძნო რომ აქ არის

ყველაზე სასაცილო პოსტია :დ

Top 101 ფილმი თბილისის კინოთეატრებში

5 აგვისტოდან 5 სექტემბრის ჩათვლით კინოთეატრებში რუსთაველი და ამირანი 100–ზე მეტი ფილმი გავა. საკულტო ნამუშევრები, კინო კლასიკა, სუპერ ბლოკბასტერები და რამდენიმე ნეხვის ხილვა მაყურებელს 5–7 ლარად შეეძლება.

ამ ივენთს “ტაბულას” საზაფხულო ნომრისთვის  სტატია მივუღძვენი, თან ჩემი top 10 რჩევაც დავურთე, მაგრამ გადავწყვიტე ბლოგზეც დავწერო ერთი–ორი სიტყვით ამ მშვენიერ ამბავზე.

მიუხედავად იმისა. რომ სიას ძალიან ბევრი აკლია სრულყოფილებამდე(თუ არსებობს საერთოდ სრულყოფილი სია), მაინც ძალიან კარგია თბილისის კინოთეატრების ეს წამოწყება. წარმოუდგინეთ თქვენი საყვარელი ფილმები, რომელიც ტელევიზორს და კომპიუტერში ძალიან ბევრჯერ გინახავთ, დიდ ეკრანზე ნახავთ. კინოთეატრს მაინც სხვა მუღამი აქვს, იქ მუდამ სხვა ატმოსფეროა და სხვა ემოციები.

top 101 ფილმი პირობითად ქვია ამ სიას, რადგან ფილმების რაოდენობაში სიქველები არაა ჩათვლილი. “ბეჭდების მბრძანებელი”, “მატრიცა” და სხვა ტრილოგიები თუ დილოგიები ერთ ფილმად წერია, თუმცა ყველა ნაწილის ნახვის საშუალება გექნებათ კინოთეატრში. ეს კი ნიშნავს რომ 101 ფილმი კი არა სადღაც 120–130 სხვადასხვა კინონამუშევარი შეგიძლია ნახოთ.

მე პირადად დაახლოებით 40–50 ფილმზე მივდივარ. ამიტომ აბონიმენტი შევიძინე. 50 ლარად ყველა სეანსზე დასწრების უფლება მაქვს და ყველას გირჩევთ აბონიმენტი იყიდოთ, თუ ჩემსავით აგვისტოში კინოში ცხოვრებას აპირებთ.

ეს ფილმების სრული სია. გამუქებულია ფილმები რომლებსაც აუცილებლად დიდ ეკრანზე ვნახავ. ამ ლინკით სეანსების განრიგის ნახავთ.

The Shawshank Redemption (1994) One Flew Over the Cuckoo’s Nest (1975) The Dark Knight (2008)

Fantastic Mr. Fox (2009)

The Curious Case of Benjamin Button (2008)

Goodfellas (1990)

Fight Club (1999) Rouching Tiger, Hidden Dragon (2000)

Psycho (1960) The Usual Suspects (1995) The Silence of the Lambs (1991) Mulholland Dr. (2001) Rain Man (1988) The Professional (1994) Apocalypto (2006) Forrest Gump (1994) American Beauty (1999) Taxi Driver (1976) Oldboy (2003)

Alien (1979) Amélie (2001) Saving Private Ryan (1998) Carlito’s Way (1993) The Shining (1980)

A Clockwork Orange (1971) Coming to America (1988) U Turn (1997) Titanic (1997) Jurassic Park (1993) Catch Me If You Can (2002) Men in Black (1997) Sin City (2005) No Country for Old Men (2007) Gladiator (2000) The Magnificent Seven (1960) The Beach (2000/I) The Game (1997) Fear and Loathing in Las Vegas (1998) Dogville (2003) The Dreamers (2003) Romeo + Juliet (1996) Pretty Woman (1990) Love Actually (2003) The Notebook (2004) Meet Joe Black (1998) Sahara (1983) The Departed (2006) The Pianist (2002) Mystic River (2003) We’re No Angels (1989) Magnolia (1999)

Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)

Big Fish (2003)

Requiem for a Dream (2000)

In Bruges (2008) Reservoir Dogs (1992) Casino (1995) Twelve Monkeys (1995) Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998) Lost in Translation (2003) Amores Perros (2000) Raging Bull (1980) Love Story (1970) Inglourious Basterds (2009)

2001: A Space Odyssey (1968)

Life Is Beautiful (1997) Scarface (1983) Some Like It Hot (1959) Amadeus (1984) Braveheart (1995) Trainspotting (1996) Million Dollar Baby (2004) Once Upon a Time in America (1984) Platoon (1986) The Big Lebowski (1998) Snatch (2000) The Sixth Sense (1999) The Thomas Crown Affair (1999) The Fifth Element (1997) Four Rooms (1995) Roman Holiday (1953) Across the Universe (2007) Titus (1999) Nine 1/2 Weeks (1986) 300 (2006) 99 francs (2007) Kill Bill (2003) The Godfather (1972) Back to the Future (1985) Ocean’s Eleven (2001)

Pirates of the Caribbean (2003)

The Matrix (1999)

Indiana Jones (1981) Star Wars (1980)

The Terminator (1984)

The Watchmen

The Lord of the rings

სიაში ძალიან ბევრი ნაგავია ნოუთბუქისა და გაიცანით ჯო ბლექის თამადობით. ასევე გაუგებარი მიზეზების გამო სიაშ მყოფი “მოსახვევი” და “საჰარა”. თუმცა არის ფილმები რომლის გამოც მაგრად მახატია სიაში მყოფი “მკვდარი სულები” . მოკლედ გირჩევთ აგვისტო კინოში გაატაროთ, გრილა თან :დ

უფრო ვრცლად ამ ივენთის შესახებ ჟურნალ “ტაბულას” საზაფხულო ნომერში.

Inception – ნოლანის ფანტაზიის მსხვერპლთათვის

კრისტოფერ ნოლანმა სამყარო გააოცა. უმეტესობა სასიამოვნოდ, უმცირესობას გული დაწყვიტა. ისეთი ტრეილერი ჰქონდა და ეს რა ფილმი არისო. მეტი ფანტაზია უნდა გამოეყენებინაო. არადა ფილმის დასაწყისში არტური ხსნის, რომ რაც უფრო ნაკლებად შეცვლი სიზმარს მით უფრო ნაკლებად მიიქცევ ქვეცნობიერის ყურადღებას. მსგავსი უაზრო მოსაზრებები ბლომად გაჩნდა. ისევე როგორც კითხვები. მას შემდეგ რაც ფილმი ორჯერ ვნახე, შევეცდები რამდენიმე მნიშვნელოვან კითხვაზე ჩემეული მოსაზრება დავწერო. რომელიც ჩემი თეორიების, მეგობრების მოსაზრებებისა და რამდენიმე საინტერესო რევიუს შერწყმის შედეგად მიღებული აზრია. წაიკითხეთ მხოლოდ მათ ვინც ფილმი ნახა. ვისაც არ გინახავ ეწვიეთ კინოთეატრებს და ისიამოვნეთ 140 დიდებული წუთით.

Leonardo DiCaprio –   Cobb

Joseph Gordon-Levitt  –  Arthur

Ellen Page – Ariadne

Tom Hardy – Eames

Ken Watanabe  – Saito

Dileep Rao  –  Yusuf

Cillian Murphy  –  Robert Fischer

1)რა არის Inception(დასაწყისი) ?

ეს არის ადამიანის გონებაში ახალი იდეის ჩანერგვა. ასეთი რამ წარმოუდგენელად ითვლება, რადგან იდეა ადამიანის ქვეცნობიერში იბადება და მას იქ ვერავინ ”ჩადებს”. თუმცა დომ კობმა შეძლო შეუძლებელი, თავის მეუღლეს მალის გონებაში Inception მოახერხა. კობი და მალი ექსპერიმენტებს ატარებდნენ. ისინი ძალიან ღრმა ძილში, ცდილობდნენ ახალი, თავიანთი ოცნების სამყაროს შექმნას. არავინ იცის ისინი რეალური დროით რამდენ ხანს იყვნენ ლიმბოში(ქვემოთ ლიმბოზე დაწვრილებით ვისაუბრებ ), ცნობილია მხოლოდ ის რომ ილუზიაში მათ ათწლეულები გაატარეს, სადაც თავიანთ შექმნილ სამყაროში ”ღმერთები” იყვნენ. კობს რეალურ სამყაროში დაბრუნება სრუდა, თუმცა მალი იმდენად იყო ჩაფლული ლიმბოში, რომ დაკარგა რეალობის აღქმა ის მიიჩნევდა, რომ სამყარო რომელშიც იც ცხოვრობდა რეალურია. ამის გამო კობმა მალს გონებაში ”ჩაუნერგა” იდეა, რომ სამყარო სადაც ისინი ცხოვრობენ სიზმარია. ინსეფშენი თავიდან წარმტებით განხორციელდა, წყვილმა თავი მოიკლა და რეალურ სამყაროს დაუბრუნდა, თუმცა… ინსეფშენი ძალინ რთული პროცესია და მალის შემთხვევაში ცუდად დასრულდა. რეალობაში დაბრუნებულმა ქალმა ვერ მოახერხა სიზმრისა და რეალობის გარჩევა, ის კვლავ იმ იდეის გავლენის ქვეშ იყო რომ ილუზიაში ცხოვრობდა და რეალურ სამყაროს მხოლოდ თავის მოკვლის შემთხვევაში იხილავდა.

2)რა არის Kick ?

ეს არის სიზმრიდან გამოსვლის ერთ-ერთი ხერხი. როგორც წესი Kick ხორციელდება წინასწარი გაფრთხილებით. გამაფრთხილებელი ნიშანი Edith Piaf-ის სიმღერა Non, Je ne regrette rien არის, რომელის გამოყენებაც არტურის იდეა იყო. არ აქვს მნიშვნელობა რა დონის ღრმა ძილშია ადამიანი, Kick მას ნებისმიერ შემთხვევაში გააღვიძებს. იუსუფის წამალი იმდენად ძლიერი იყო, რომ გაღვიძება სხვა მეთოდით(სიზმარში სიკვდილით) გამორიცხული იყო. სწორედ ამიტომ აგდებს იუსუფი მანქანას ხიდიდან, წყალთან შეჯახება გამოიწვევს დარტყმას, რომელიც ყველას გააღვიძებს. სწორედ ამიტომ არტური ლიფტის ტროსებს(:დ) აფეთქებს, რათა ლიფტის ჩავარდნამ Kick გამოიწვიოს.

3)რა არის ლიმბო?

ლიმბო ეს არის სიცარიელე. ეს არის ადგილი ქვეცნობიერში სადაც არაფერი არ არის, ადგილი სადაც სიზმარი ”კომაშია”. იუსუფის წამალი რომლითაც ყველამ დაიძინა თვითმფრინავში იმდენად ძლიერია, რომ გაღვიძების ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული მეთოდი, სიზმარში სიკვდილი, შეუძლებელია. სიზმარში სიკვდილით ადამიანი ვერ გაიღვიძებს და ის გადავა ლიმბოში. ფილმიდან ვიგებთ რომ ლიმბო ეს არის ადგილი სადაც არაფერი არ არის, ეს არავის სიზმარი არაა. ლიმბოში გადასული ადამიანი ხედავს მხოლოდ იმას, რაც მის წინ იქ მყოფმა ადამიანმა ”ააგო”/”გააკეთა”. ეს მის წინ მყოფი ადამიანი, ”ლიმბოს მფლობელი”, მასთან სიზმარს უნდა იყოფდეს. ანუ ერთ აპარატზე უნდა იყვნენ შეერთებული, რომ ლიმბოში გადასვლის შემთხვევაში სრული სიცარიელე არ იყოს. ფილმში ერთადერთი ვინც ლიმბოში ყოფილა დომ კობია, შესაბამისად საიტო როდესაც კვდება ხვდება კობის კონსტრუირებულ ლიმბოში. ადამიანი როდესაც ლიმბოში ხვდება, მისი ტვინი იჯერებს რომ ის რეალურ სამყაროშია და არა ილუზიაში. უკან დასაბრუნებელი გზაც(რეალობაში) იმავე ხიდზე გადის, ანუ უნდა გჯეროდეს რომ ილუზიაში ხარ და რეალობა სხვაგანაა. რეალურ სამყაროში წამები ლიმბოში წლებია, წლები რომლებიც სულ უფრო გავიწყებს და გაშორებს რეალობას. ასე მოუვიდა მალს, საიტოს, კობს. მოქმედება რომელიც ფილმის ბოლოს ლიმბოში ვითარდება. იქ სადაც კობი და საიტოა, რეალურ სამყაროში სავარაუდოდ რამდენიმე წამია. ეს დრო ლიმბოში იმდენად დიდია, რომ საიტო ძალიან დაბერდა, მას თითქმის არაფერი არ ახსოვს. კობი კი რომელიც საიტოს შემდეგ მოკვდა მოხუცი არ არის, თუმცა აშკარად ეტყობა ასაკის მატება.

4) სიზმარი სიზმარში?!

ფილმიდან ჩანს რომ შესაძლებელია ერთ სიზმარში სხვა სიზმრის გაკეთება და იმაში კიდევ სხვის. ანუ რამდენიმე დონის/ლეველის შექმნა. რაც უფრო ღრმად მიდის ადამიანი თავის ქვეცნობიერში მით უფრო არამდგრადია სიზმარი. ფილმში შემდეგი დონეებია

1.ოპერაცია თვითმფრინავში იწყება. ყველა იძინებს. ყველა იუსუფის სიზმარშია, რომელიც არიადნეს დაპროექტებულია. თუმცა კობის ქვეცნობიერი ცდილობს ცვლილებების შეტანას(მატარებელი. ეს ის მატარებელია რომელმაც მოლი და კობი რეალურ სამაყროს დაუბრუნა), ასევე ფიშერის ქვეცნობიერის თავდაცვის მექანიზმი ირთვება, ანუ მისი პროექცია უბრალო ადამიანები კი არა, შეიარაღებული პიროვნებები არიან, რომლებიც ცდილობენ სიზმარში შემოჭრილები დახოცონ.

2.მეორე დონეზე იუსუფი აღარ არის. მას მანქანა მიჰყავს სხვა ყველა კი სიზმარშია, სასტუმროში. ეს არტურის სიზმარია. აქ ფიშერს უხსნიან, რომ ის სიზმარშია და ატყუებენ თითქმოს მამამისის თანაშემწის სიზმარში უნდა წაიყვანონ რათა მამამისის რეალური ანდერძი ნახოს, სინამდვილეში კი ფიშერს მის გონებაში შეუძღვებიან.

3.მესამე დონე სადაც ფიშერმა მამამისი უნდა ნახოს და კობის გუნდის გენიალური გეგმის მსხვერპლი უნდა გახდეს იმსის სიზმარია. ამ დონეზე მალი კლავს ფიშერს, რომელიც ჩემი აზრით არა სიზმრის მეოთხე დონეზე არამედ ლიმბოში გადადის. ე.წ სიზმრის მეოთხე დონე სადაც მალი, არიადნე, კობი და ფიშერი არიან ჩემი აზრით სიზმარი კი არა ლიმბოა. რადგანაც ფიშერი და არიადნე თავს იკლავენ. ისინი რომ სიზმარში იყვნენ სიკვდილს kick-ის ეფექტი არ ექნებოდა და ისინი ლიმბოში ჩარჩებოდნენ, მაგრამ რადგან ისინი კობის ლიმბოში არიან, თან აანალიზებენ რომ ეს ილუზიაა, ამიტომაც თვითმკვლელობას kick-ის ეფექტი აქვს და ისინი ავტომატურად უკან, წინა სიზმარში ბრუნდებიან.

5)რა არის ტოტემი?

ტოტემი ეს არის რაღაცა ნივთი, რომელსაც ადამიანი იყენებს რეალობისა და სიზმრის გასარჩევად. კობს ბზრიალა აქვს, არტურს კამათელი, არიადნე ჭადრაკის ფიგურა. ეს არის ნივთი რომელის წონა, სიგრძე და ა.შ მხოლოდ ერთმა ადამიანმა, მისმა მფობლემა უნდა იცოდეს. წინააღმდეგ შემთხვევაში ის აზრს კარგავს, რადგან სხვა შეძლებს მისით მანიპულირებას სიზმარში, შესაბამისად კონკრეტული პიროვნებისთვის ილუზიისა და რეალობის ერთმანეთში არევას.

6) როგორ დაბრუნდნენ გმირები უკან თვითმფრინავში?

არიადნე და ფიშერი ლიმბოში თავს იკლავენ და ბრუნდებიან მესამე ლეველზე. მეორე ლეველზე არტური ლიფტის აფეთქებით აღვიძებს მესამე ლეველზე მყოფთ:იიმს, არიადნეს, ფიშერს. კობი აიგნორებს kick-ს და საიტოს დასაბრუნებლად რჩება ლიმბოში. ამ დროს პირველ ლეველზე იუსუფი ხიდიდან აგდებს მანქანას. მანქანის წყალთან დაჯახება იწვევს kick-ს რომელიც მეორე ლეველზე მყოფთ აღვიძებს:არიადნე, არტური, იიმსი, ფიშერი. საიტო მკვდარია, კობი წყალში კვდება და ლიმბოში აგრძელებს საიტოს ძებნას. ერთი ვარიანტია(ყველაზე რეალური), რომ გმირები დაელოდნენ წამლის დროის გასვლას და თვითმფრინავში გაიღვიძეს. მეორე როდესაც საქმე ბოლომდე მიიყვანეს და სრულიად აანალიზებდნენ, რომ სიზმარში იყვნენ მათ ლიმბოში კი არ გაჭედავდა, არამედ თვითმფრინავში დააბრუნებდა.

8)ფილმის ფინალი!!!!!!!

უმთავრესი და ურთულესი შეკითხვა, რომელზე ზუსტი პასუხის გაცემაც ერტადერთ ადამიანს კრისტოფერ ნოლანს შეუძლია. დასასრულის უამრავი ვარიანტი არსებობს, მე მხოლოდ საუკეთესოებს წარმოგიდგენთ

1.კობი ისევ ლიმბოშია

ფილმის ბოლოს კობი და საიტო პირისპირ საუბრობენ. ლიმბოში გატარებულმა დრომ, მათ თითქმის ყველაფერი დაავიწყა, თუმცა ნელ-ნელა იხსენებენ რა მოხდა. ბოლოს საიტო იღებს იარაღს და.. თუ საიტომ მხოლოდ კობი მოკლა, მაშინ იგი ლიმბოს უფრო ღრმა საფეხურზე გადავიდოდა, სადაც სავარაუდოდ თავისი ოცნების ილუზია ელოდა. ის ბრუნდება სახლში შვილებთან. ამ ვერსიას ამყარებს ის ფაქტი, რომ როდესაც ის თავის შვილებს ხედავს ბავშვები ზუსტად იმ პოზაში და იმ ტანსაცმელში არიან, როგორც კობმა ისინი ბოლოს ნახა. მანამდე იგი არიადნეს ეუბნება, რომ ის თავის მოგონებებში ვერ ხედავს ბავშვების სახეს, რადგან ვერ მოასწრო ნახვა. ხოლო მალის ილუზიაში უარს ამბობს სახეების ნახვაზე, რადგან მიაჩნია რომ ილუზიაა. ლიმბოს ასეთ ღრმა საფეხურზე შეიძლება, მან შექმნა ილუზია სადაც ყველაფერი ისეა როგორც მას სურს. დააკვირდით ფილმის ბოლოს როდესაც კობი თავის ბზრიალას მაგიდაზე აბზრიალებს, ის არ ელოდება წაიქცევა თუ არა სათამაშო. მისთვის სულ ერთია ის ილუზიაშია თუ რეალობაში.

2.კობი ნამდვილად დაბრუნდა შვილებთან

თუ საიტომ გაანალიზა ის, რომ ისინი სიზმარში არიან, მოკლა კობი და შემდგე თავი მოიკლა, ეს სავარაუდოდ მათ ლიმბოდან პირდაპირ ყველა სიზმრის დონის გამოტოვებით(რადგან სხვა სიზმრები ”დანგრეული” იყო), მათ პირდაპირ თვითმფრინავში დააბრუნებდა. თუ გავითვალისწინებთ საიტოს სახეს როდესაც ის თვითმფრინავში ტელეფონზე რეკავს, ეს ვერსია საკმაოდ რეალურია. მე რამდენადაც გავიგე პროექციით მანიპულირება შეუძლებელია, ანუ გამორიცხულია, რომ კობის სპეციალურად ”გაეჩალიჩებინა” საკუთარი თავისთვის ასეთი დახვედრა. ასევე ვირაცის საინტერესო არგუმენტს წავაწყდი ამ თეორიაზე, რომელიც მე არ შემიმჩნევია. კობის ნიშნობის ბეჭედი მხოლოდ რეალურ სამყაროში უკეთია, სიზმარში ის მას არ ატარებს, ბოლოს სცენაში კი ის ბეჭდითაა.

3.Inception კობს გაუკეთეს

კიდევ ერთი მშვენიერი ვერსია რომელიც არაფრით გამოირიცხება. დააკვირდით კობის მამის საუბარს. პარიზში ის სთხოვს კობის რომ ”რეალურ ცხოვრებას დაუბრუნდეს”, აეროპორტში ეუბნება, რომ ”კეთილი იყოს მისი დაბრუნება”. შეიძლება მთელი გუნდი ცდილობს არა ფიშერის გონებაში იდეის ჩანერგვას არამედ კობის თავში ახალი აზრის შექმნას. ეს ყველაფერი შეიძლება იუსუფთან მიწისქვეშეთში დაიწყო. როდესაც იუსუფტან კობი სიზმრიდან გამოდის, სახეში წყალს ისხამს და ბზრიალას დახმარებით ცდილობს გაიგოს რეალურ სამყაროშია თუ სიზმარში, მას ბზრიალა უვარდა და მას შემდეგ ფილმში ფინალურ სცენამდე კობი ერთხელაც აღარ ჩანს იყენებს ბზრიალას. ანუ შეიძლება ის რაც იუსუფის შეხვედრის შემდეგ ხდება სიზმარია და კობის თავში იდეის ჩანერგვის მცდელობაა, ფიშერი შეიძლება იყოს გამოგონილი პიროვნება ან ადამიანი რომელიც უბრალოდ გამოიყენეს კობის გონებაში ღრმად შესაღწევად. ეს ვერსია კარგი იმ მხრივ, რომ არიადნემ კარგად იცის კობის პრობლემების შესახებ და შეუძლია მასთან ბრძოლა. შეიძლება კობის ჩაუნერგეს იდეა, რომ ის არ არის ცოლის სიკვდილში დამნაშავე და შესაბამისად მას შეუძლია ბედნიერად იცხოვროს(ფინალში როგორც ხდება), ან არიადნემ უბრალოდ ტანჯვა ააცილა კობის და ოცნების ლაბირინთი შეუქმნა, იდეალური პარადოქსი რომლიდანაც კობი ვერასოდეს გამოვა და ბედნიერი მოკვდება.

ძალიან დავიღალე ამდენი წერით. ბოლოს მხოლოდ ჩემს აზრს დავწერ ფილმის ფინალზე. რა მნიშვნელობა აქვს დასასრულს, ფაქტია რომ ნოლანმა მიზანს მიაღწია. ვინც ეს ფილმი ნახა ყველა მასზე საუბრობს, ყველა ცდილობს გაიგოს რა მოხდა, ფაზლი გონებაში ააწყოს და იდეალური სურათი მიიღოს, რომელიც სინამდვილეში არ არსებობს. არ არსებობს მასზე ერთი კონკრეტული პასუხი. ვერასოდეს გავიგებთ რა მოხდა სინამდვილეში, ისევე როგორც ვერ გავიგებთ მატრიცაში ნეო კვდება თუ არა, ვერ გავიგებთ ლეონარდ შელბი ცოლის მკვლელია თუ შეშლილი შურისმაძიებელი, ვერ გავიგებთ ”ყველაფერი კარგად იქნება” კამეჩის ფლოქვია თუ ნარდში შაში-ჩარით კარის ჩაკეტვის საუკეთესო საშუალება. ეს ფილმი არის იდეალური Inception რომელიც კრისტოფერ ნოლანმა ჩვენს გონებაში განახორციელა. შესანიშნავი ნამუშევარია, რომელიც რაღაც ახალი, სიცოცხლისმონტანია ამ უსიცოცხლო კინოეპოქაში. XXI საუკუნეს ორიგინალური სიზმრები ჭირდება. თორემ ამდენმა სიქველმა,რიმეიკმა, პრიკველმა და კომიქს-თამაშ-წიგნების ადაპტაციამ წალეკა კინო.

პ.ს კრისტოფერ ნოლანმა სახელებიც კი გენიალურად შეურჩია პერსონაჟებს. კოტიარის პერსონაჟი, მალი ეშმაკს თუ დემონს ნიშნავს. არიადნე მითოლოგიური პერსონაჟია რომელიც თეზევს მინოტარვის დამარცხებაში დაეხმარა ლაბირინთში. ამ ფილმში კი ელენ პეიჯის პერსონაჟს რა საერთო აქვს ლაბირინთებთან ყველამ კარგად ნახა.

ზაფხულის ცუდი რიმეიქი

დღეს მომინდა რაიმე დამეწერა ჩემს ბლოგზე. ბევრი არ მიფიქრია, პოსტის იდეა თავისით მოვიდა. 2010 წლის ფილმებზე დავწერ, იმ ნამუშევრებზე რომლებიც უკვე გამოვიდა.

დავიწყებ იმით, რომ საშინელი წელია. ცუდი, ძალიან, ცუდი ან თვაილაითი ფილმები გამოდის. ჰოლივუდი იდეების კრიზისშია და რა ეშველება არ ვიცი, ხსნა არ ჩანს. რამდენი წელია კინო ჩემი ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი ნაწილია და მე არ მახსოვს ჰოლივუდში ამაზე სუსტი ზაფხულის სეზონი. კარგი ან სუპერ ფილმი ძალიან ძალიან ცოტა გამოვიდა.

უკეთესია მემგონი მივყვე და მეტ–ნაკლებად ყველა ფილმზე ვთქვა რამე.

1) Shit რიმეიქები

ჰოლივუდში რომ იდეების ნაკლებობაა ეს მარტო ჩემი სიტყვები არაა და არც რაიმე ახალს ვამბობ. რიმეიქი “დიდებული” გამოსავალია. აიღებ რაიმე ძველს, ოდესღაც პოპულარულ ფილმს, ერთ–ორ ნაცნობ სახეს ათამაშებ, სპეცეფექტებით გაძეძგავ და პროდუქტიც მზადაა.

2010 წელს უკვე გამოვიდა რამდენიმე ძალიან ცუდი ფილმის რიმეიკი. უპირველეს ყოვლისა Alice in Wonderland და Robin Hood მინდა აუგად მოვიხსენიო. ტიმ ბარტონი ადგა და კეროლის პერსონაჟები 3D ფორმატში კინომოყვარულების თვალწინ გააუპატიურა. ალისა კინო მოკლებულია ყველაფერ იმას რაც ლუის კეროლის გენიალურ წიგნს აქვს. არც მაგიურობა, არც ბრწყინვალე ატმოსფეროს შეგრძნება, პერსონაჟების მიმზიდველობაც დაკარგულია. ფილმი არის ვინმე ალისაზე რომელსაც კრიტიკული დღეები აქვს და ჯონი დეპის ცანცარით ტკბება. დიახ ცანცარი არის ყველაზე თავშეკავებული გამოხატულება იმისა, რასაც დეპი ეკრანზე აკეთებს. მისი ერთ–ერთი ყველაზე საშინელი როლია მედჰეთერი. ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ ჯონი კაპიტანი ჯეკ ბეღურას როლშია დარჩენილი ან ბარტონმა თხოვა იქ დარჩენილიყო. მოკლედ ფილმი ნაგავია. ჩეშირის კატაც კი ბანძია. ამ ფილმის ნახვას წინა საუკუნის დასაწყისში დისნეის გენიალური მულტფილმით ტკბობა ჯობია. აი იქ სულ სხვა კაიფი აქვს ყველაფერს, სიტყვა კაიფის ყველანაირი გაგებით.

როგორ შეიძლება “რობინ ჰუდი” დახასიათება?! რიდლი სკოტი დაბერდა. სკლეროზი აქვს და ეგონა “ზეციური სამეფოს” გაგრძელებას იღებდა. რასელ ქროუს პერსონაჟს რობინ ჰუდთან სახელის გარდა იმდენივე აქვს საერთო, რამდენიც კუპატის დამზადების ტექნოლოგიასთან. მეზარება ამ ფილმზე წერა. ქეით ბლანშეტის გარდა ყველაფერი ყარს ფილმში :სცენარი, ქროუ, რეჟისურა.

ამ ორი “დიდებული”  რიმეიქის გარდა Karate Kid, Clash of the Titans,  Nightmare on Elm Street, Wolfman, Crazies, და Predators გამოვიდა წელს.

ფრედი კრუგერის განახლებული თავგადასავალი და “მე ედრიან ბროუდის ვიხმარ” მტაცებლები არ მინახავს(ჯერ–ჯერობით). დანარჩენი ყველა ფილმი ცუდი იყო.

კარატისტი პაცანი არაფრისმომცემი  90 წუთი. გადაღეჭილ, მონელებულ, ფეკალიად ქცეული სიუჟეტით. ეს არის ფილმი სადაც ყველა დიალოგი predictable არის. ერთადერთი რამაც ფილმში გამხარა არის ის, რომ დავრწმუნდი უილ სმიტს ნიჭიერი ბიჭი ჰყავს.

“ტიტანთა ჯახის”  სცენარი სავარაუდოდ 14 წლის ბავშვებმა დაწერეს. გარდატეხის ასაკში მყოფმა ჩუკენებმა. ღმერთების ომზე ფილმზე რომ ოცნებობდნენ, თან მაგარი ნაშა რომ უნდათ ფილმში. სამწუხაროდ ეს “ბავშვები” მითოლოგიის ცოდნით ვერ დაიკვეხნიან. ჯინი და კრაკენი ოლიმპოს ღმერთებთან და ბერძნულ მითოლოგიასთან ისეთვე სასაცილოა, როგორც ფილმის დასასრული და სემ უორინგტონის პერსონაჟის დებილური(მთელი ფილმი თან) საუბარია.

ჯო ჯონსტონმა კაპიტან ამერიკაზე უნდა გადაიღოს ფილმი და უკვე მეშინია. “ადამიანი მგელი” ისეთი უსულო ნამუშევარია, რომ სტივ როჯერსიც არ მიაფუჭოს ამ რეჟისორმა.  ფილმში ძალიან მაგარი ატმოსფეროა, იგრძნობა რომ სადღაც ახლოს მაქცია დაძრწის, მაგრამ დანარჩენი ყველაფერი უგემოვნოდაა გაკეთებული. არადა შესაშური სამსახიობო ანსამბლი ჰყავდა რეჟისორს. ბენისიო დელ ტორო, ენტონი ჰოპკინსი, ემილი ბლანტი და ჰიუგო იუინგი. ფილმი კიდევ 100 წუთიანი წვალებაა.

“შეშლილნი” ყველაზე ნორმალური ფილმია ამ სიაში.  კარგი დასაწყისი აქვს. წარმოიდგინეთ ქალაქში ნელ–ნელა ყველა როგორ გიჟდება და ზომბის მსგავს საშინელებად იქცევა. რომ არა საშინელი ფინალი და ბოლოსკენ რამდენიმე ჩასვრილი სცენა ფილმი კარგი იქნებოდა, სამწუხაროდ ეს ასე არ მოხდა.

2) იმედგაცრუებები

ყოველ წელს უამრავი რეჟისორი, მსახიობი, ფილმი მიცრუებს იმედს. ხანდახან ტრეილერი არის გასაგიჟებელი და შემდეგ ფილმი ნაგავი, ხან არცერთი არაფრად არ ვარგა. შევეცდები მოკლედ 2010 წლის პირველი ნახევრის ყველაზე დიდ იმედგაცრუებებზე დავწერო.

Shrek Forever After – სად გაქრა ის ყველაფერი რისთვისაც შრეკი, ფიონა, ვირი, კატა, ჯინჯი ან პინოქიო მიყვარდა? ძალიან დამწყდა გული მეოთხე, დასკვნით შრეკზე.მიმაჩნია რომ ფრენჩაიზის მეორე ნაწილი არის სანიმუშო მაგალითი იმისა, თუ როგორი უნდა იყოს მულტფილმი. კარგი ანიამცია, დიდებული პერსონაჟები, ძალიან სასაცილო სცენარი და სუპერ სიუჟეტი. შრეკი 2 დღემდე ჩემი ერთ–ერთი უსაყვარლესი მულტფილმია. “სკოტი” ნამდვილად არ იმსახურებდა ასე გაუბედურებას მეოთხე ნაწილით.

Last Airbender – შამალანი მეზიზღება.  ერთ–ერთი უნიჭიერესი რეჟისორი წლების მატებასთან ერთად ერთ–ერთი უპრეზერვატივესი გახდა. მისი ფილმები წინ წასვლის ნაცვლად, სულ უფრო ემსგავსება ვარსიმაშილის ნამუშევრებს.

Percy Jackson & The Olympians – ვიფიქრე ახალი პოტერი მოევლინება ქვეყანასთქო. მაგრად შევცდი. საშუალოზე დაბალი დონის ფენტეზია პერსი ჯექსონის თავგადასავალი.

Legion – ახალ კონსტანტინს ველოდი. პოლ ბეტანი ყველაზე ახლოს დგას ჯონ კონსტანტინის ტიპაჟთან(კომიქსებს ვგულისხმობ) და გამიხარდა როცა მისტიკური ჟანრის ფილმში თამაშს დასტანხმდა. აღმოჩნდა რომ ჯობდა უარი ეთქვა. ამ ფილმის ცქერაზე უკეთესია ჩრდილოეთ კორეის საფეხბურთო ნაკრების ვარჯიშის ვიდეოჩანაწერის ყურება.

Daybreakers – ეს იმ ფილმთა რიცხვს მიეკუთვნება, რომელიც ჯობდა ტრეილერად დარჩენილიყო. ძალიან კარგი ტრეილერი, რომელიც ვამპირებზე სიანტერესო ფილმს გვპირდებოდა და სამწუხაროდ სრულმეტრაჟიანი ფილმი.

Repo Men – ამ ფილმზე საუბარი არც მინდა.  OLDBOY და Brazil მოსწონს ამის რეჟისორს,ეს არის ერთადერთი კარგი რისი თქმაც ფილმზე შემიძლია.

Greenberg – ორჯერ ვნახე. ერთი სანამ ფილმის რეჟისორს ნოა ბაუმბახის შეყვარებამდე და ერთი შეყვარების შემდეგ. გული მწყდება რომ ბაუმბახის ფილმია ეს უაზრობა.

3) ნათელი წერტილები

საბედნიეროდ რამდენიმე კარგი ფილმი გამოვიდა 2010 წელს, რომლებმაც შემინარჩუნეს ადამიანობა :დ

Iron Man 2 –  ყველაფერი საჭირო დოზით იყო ფილმში. მადლობა ფავროს რომ არ გააფუჭა პირველი ნაწილის შემდეგ ფილმი.

How to Train Your Dragon – ძალიან მაგარი მულტფილმი დრიმუორკისაგან. შესანიშნავი ფინალით და 3d იქსპირიენსით.

Shutter Island – სკორსეზემ იმდენი ქნა, რომ მეგობრები ორ ნაწილად “გაგვხლიჩა”. ძალიან დიდიხანს ვმსჯელობდით ფილმის ფინალზე და ვერაფრით ვერ შევთანხმდით. ლეონარდო დი კაპრიოს დიდებული წელი აქვს. მარტინ სკორსეზე კი ისევ ის მამაძაღლია რაც იყო.

Knight & Day/Kick-Ass/Get Him to the Greek/Date Night

მშვენიერი კომედიები. სხვადასხვა სტილში გადაღებული, აბსოლუტურად განსხვავებული სიუჟეტით და იუმორით, მაგრამ საერთო ნიშნით – გემოვნებით გაკეთებული.

P.S

კინო ზაფხული დასასრულს უახლოვდება და ერთადერთი ადამიანი ვისაც შეუძლია გადაარჩინოს  სეზონი არის კრისტოფერ ნოლანი და მისი Inception(22 ივლისიდან ჩვენს კინოთეატრებში). ამ ფილმზე ახლა არაფერს არ დავწერ, ისედაც ძალიან დიდი პოსტი გამომივიდა. ჟურნალ “ტაბულას” ორშაბათის ნომერში იქნება ჩემი პრევიუ და შეგიძლიათ წაიკითხოთ. მხოლოდ ერთს ვიტყვი ეს ფილმი კინოთეატრში უნდა ნახოთ.

სიმსივნე, კოკა–კოლა და დრო რომელიც დისნეის სჭირდება

ბლოგის უდიდესი მტრები: 1. მეგობრები 2. სამუშაო.

ძალიან მინდა უფრო ხშირად და ინტენსიურად განვაახლო ჩემი ბლოგი, მაგრამ არ გამომდის.

წუწუნს შევწყვეტ და პირდაპირ ჩემს ახალ პოსტზე გავაკეთებ მცირედ შესავალს. მინდა რამდენიმე გენიალური რეკლამა გაგიზიაროთ, AD–ები, რომლებსაც თავისუფლად შეუძლიათ პრეტენზია ჰქონდეთ ოსკარზე საუკეთესო მოკლემეტრაჟიანი ფილმის ნომინაციაში.

1)

ამ რეკლამის ნახვის შემდეგ, მზად ვარ ამ აზიურ კომპანიაში არა თუ თავი დავიზღვიო, არამედ სულიც მივყიდო მათ. 95 წამში ჩატეული ისტორია, რომელიც ძალიან მიმზიდველი და ემოციურია. ერთ–ერთი ყველაზე სევდიანი რეკლამა რომელიც ოდესმე მინახავს.

2)

აი რატომ არის დისნეი ჯადოსნური, მაგიური კომპანია. დიადი უოლტის გვარის გაგონებაზე, ხომ ყველას რაღაცა ძველი – მშვენიერი, ახლობელი, ლამაზი გვაგონდება. რა მნიშვნელობა აქვს რა არის ეს დონალდ დაკის ხმა, მიკი მაუსის წიკვინი, დამბოს ყურები, სებასტიანის სიმღერა თუ რაიმე სხვა. ფაქტია, რომ დისნეი უკვდავია.

3)

გაიხსენეთ პეპსის რეკლამები. რამდენ ფულია დახარჯული, უამრავი ცნობილი ადამიანი და ფსევდო სანახაობაა შექმნილი. ეხლა დაძაბეთ გონება და კოკა–კოლას რეკლამები გაიხსენეთ –  თეთრი დათვები, სანტა კლაუსი.

ეს თქვენთვის, ალბათ ნაკლებად ცნობილი რეკლამა ნათლად გვიჩვენებს რა არის კოკა–კოლა. პეპსი მუდამ “მე ოდესმე კოკა–კოლას დავეწევი” ბრენდად დარჩება.

4)

ამ რეკლამაზე საუბრით თავს არ შეგაწყენთ. უყურეთ და დატკბით გენიალური ისტორიით.

პენისით მარიაჟობა და მამაკაცის ძუძუ

ბლოგზე დაბრუნებულმა გადავხედე ბოლო დღეების search term-ებს(რამდენზეც მიმიწვდა ხელი) და რათქმაუნდა საოცარ საძიებო ფრაზასა თუ სიტყვას გადავაწყდი.

* როდესაც შეყვარებული გაბრაზებულია რა უნდა

რათქმაუნდა ამ კითხვაზე პასუხი ჩემს ბლოგზეა. ნებისმიერ შეყვარებულ სუბიექტს შეიძლება მხოლოდ ერთი, კონკრეტული მიზეზი ამოძრავებდეს და ამ მიზეზის გასაგებად არ არის აუცილებელი მასთან დალაპარაკება, უკეთესია დასერჩოთ გუგლიში და გაიგოთ რა სურს თქვენს მეორე ნახევარს.

*ძველებური ქართული სექსი

მე როგორც ნამდვილი ქართველი მოწადინებული ვარ ტრადიციები შევინარჩუნოთ ყველაფერში. სუფრა იქნება ეს თუ სექსი არ აქვს მნიშვნელობა. აბა გულზე ხელი დაიდეთ და ისე თქვით, რამდენ თქვენგანს ჰქონია ძველებური, ლაზათიანი სექსუალური აქტი. ეუჰ არადა რა მუღამი აქვს.

*კიდევ ქალიშვილი ხარ სურათი

მაგრად მაინტერესებს ეს რას ნიშნავს. რას ეძებდა რიგითი მოქალაქე. არ ვიცი ალბათ სახეზე აქვს მდედრს ქალიშვილობის დაკარგვა აღბეჭდილი.

*მინეტი გამიკეთეს

წარმოიდგინეთ ორგაზმის შემდეგ ემოციები. არსებობს ორი ვარიანტი ან აღფრთოვანებულია და ყველას უნდა გაანდოს თავისი კარგი ხასიათის მიზეზი ან პირიქით ძალიან დაითრგუნა ორალური სექსით და ეხლა გუგლის მკლავებში ქვითინებს(შეიძლებოდა სიტყვა აღსარებაც მეხმარა, უბრალოდ არ გამოვიყენე).

*რას ნიშნავს ერექცია

ქართულ განმარტებით ლექსიკოში თუ დავუჯერებთ, ერექცია ეს არის მამაკაცის სასქესო ორგანოს მდგომარეობა როდესაც ის გაჩერებაზე მოკლეკაბიან გოგოს ხედავს ან მეგობრის შეყვარებულის დაქალი ეუბნება, რომ ჭკვიანური გამომეტყველება აქვს.

*პენისით მარიაჟობა

Woooooow. აი ეს არის ყველა დროის ყველაზე მაგარი სერჩ თერმი. წარმოიდიგინეთ სცენა უბანში რიგითი ჯეელი თავისი პენისით, როგორ მარიაჟობს, დაახლოებით მანქანის გასაღების სტილში ეპყრობა სარცხვენალს და აღფრთოვანებული სახეებით გარშემორტყმულ წრეში ეშმაკურად იღიმის.

p.s და ბარემ აქვე რამდენიმე სახალისო ვიდეოს დავაგდებ Family Guy-დან

რას ნიშნავს მამაკაცის ძუძუ :დ

თავი რომ იტალიელად იგრძნოთ საკმარისია……..   ულვაში

მსოფლიოში ყველაზე ამორალური ცხვარი

Fantastic message for thirsty People

სამთვიანი პაუზის შემდეგ ბლოგზე ვბრუნდები. ჟურნალი “ტაბულა” გახურდა. აგერ უკვე მეხუთე ნომერი გამოვა ორშაბათს და მეც გადავწყვიტე ნელ–ნელა ბლოგისთვისაც მოვიცალო.

პირველ პოსტზე ბევრი ვიფიქრე და საბოლოოდ ჩემ საყვარელ თემატიკაზე, კინოზე, გადავწყვიტე დამეწერა.

2009 წელი მოულოდნელად კარგი გამოდგა კინოსამყაროში. ამდენი კარგი პროექტი ერთ წელს, ბოლოს როდის გამოვიდა არ მახსოვს(1999 არ ვთვლი). გთავაზობთ შარშან გამოსული საუკეთესო ფილმების ჩემეულ ათეულს.

10)Hangover

უდაოდ წლის საუკეთესო კომედია. მარტო ზაკ გალიფიანაკისის პერსონაჟი ღირს ერთ ფილმად. აი გემოვნებიანად განადაღებული ფილმია, ბევრი სასაცილო მომენტით და საკმაოდ ორიგინალური სიუჟეტით.

რომ არა ეს ნამუშევარი In the loop დაიკავებდა მეათე ადგილს, არანაკლებ მაგარი ბრიტანული კომედია.

9)Serious Man

კოენებს კინო უყვართ. მაგარი კიდიათ ყველაფერი გარდა იმისა, რომ თავი და მაყურებელი ასიამოვნონ. ფილმის დასაწყისი და დასასრული იმდენად ფენომენალურია, რომ ადამიანს გინდება გაგიჟდე, მაგრამ არ გამოგდის. საოცარი ფილმია შავზე უშავესი იუმორითა და ებრაული სულით.

8)District 9 / Moon

ერთმანეთისგან აბსოლუტურად განსხვავებული ორი ფილმი, რომლებსაც მხოლოდ ჟანრი, sci– fi, აერთიანებთ. ორი დამწყები რეჟისორის ნეილ ბლომკამპისა და დანკან ჯონსის გენიალური ფილმები. District 9 ძალიან ორიგინალური სიუჟეტის მქონე ფილმი, 30 მილიონად გადაღებული დიდებული სპექტაკლი, რომლის მთავარი პერსონაჟი ვიკუს ვან დე მერვეა(ოსკარებზე ძალიან დაიჩაგრა მთავარი როლის შემსრულებელი). Moon, indie კინოს ზეიმია. მინიმალისტურ სტილში გადაღებული ფილმი, კლინტ მანსელის მუსიკისა და სემ როკუელის კარიერის საუკეთესო პერფომენსის წყალობით, ბოლო ათწლეულების ერთ–ერთი საუკეთესო “კოსმოსური ოდისეაა”.

7)Messanger

რატომ მოიგო ამდენი ოსკარი Hurt Locker–მა როცა არსებობს ეს სულისშემძვრელი ფილმი?!

ძლიერი რეჟისურა სურდათ – Messanger უკეთესია

მსახიობების თამაში – ვუდი ჰარელსონი და ბენ ფოსტერის გვერდით, რენე და მაკი საცოდავები არიან

ორიგინალური სიუჟეტი – Messanger თავისი სიუჟეტითა და დინამიურობით, სიმძიმითა და სხვის სულში ხელების ფათურით, Hurt Locker–ს აშკარად განაღმულსა და გაუპატიურებულს ტოვებს. ყოველ სცენაში “ახალი ამბავი” სწორედ მაშინ მოდის როცა ეს საჭიროა.

წლის ერთ–ერთი ყველაზე დაჩაგრული ფილმი. უბრალოდ უნდა ნახოთ. პირველი სცენა ჯობია მთლიანად ბიგელოუს ფილმს.

6)Watchmen

სნაიდერი გიჟია! 300 საკულტო ფილმია, იმდენად საკულტო რომ რამისაა ყველაფერი მილერის კომიქსების ეკრანიზაციის ესთეტიკით გადაიღონ. აი Watchmen სრულიად და სხვა დონე და საფეხურია. გრაფიკული ნოველა ადაპტირებული კინოდ, ისე რომ სუპერგმირი თავად ხდები. ფერების საოცარი პალიტრა და ალტერნატიული სამყარო რომელიც შენ დოქტორ მანჰეტენივით ღმერთი ხარ.

5)Inglourious Basterds

I think this might just be my masterpiece. ამ სიტყვებს ლეიტენანტი ალდო რეინი ამბობს ფილმის ბოლოს და ტარანტინოს სათქმელს ზუსტად გადმოსცემს. “ნაბიჭვარმა” კვენტინმა, მართლაც შედევრი გადაიღო. უდაო და მეორე მსოფლიო ომის დარი. კრისტოფ უოლცის თამაშზე არაფერს ვიტყვი, უხერხულია. მიდი კვენტინ Kill Bill 3 გადაიღე, კიდევ ერთხელ დაგვიბრუნე პატარძალი და ანიმე ერთად.

4)Fantastic Mr.Fox

თანამედროვეობის ერთ–ერთი საუკეთესო რეჟისორის უეს ანდერსონის მცდელობა, კარიერაში პირველად გადაეღო ანიმაციური ფილმი დასრულდა… Fantastic ეს ყველაზე ცოტაა რითაც შეიძლება ეს ნამუშევარი შევამკოთ. არც ვიცი რას გავუსვა ხაზი, რეჟისურას, ულამაზეს ანიმაციას, პერსონაჟებს თუ ალექსანდრ დესპლატის მუსიკას. იცით როგორი ნამუშევრების რიცხვს მიეკუთვნება ეს ფილმი, აი ზედმეტი ლაპარაკი რომ არ უნდა, უბრალოდ უნდა უყურო და დატკბე მანამდე სანამ სიამოვნებისგან კომაში არ ჩავარდები.

3)Thirst

ჩან ვუკ პარკის მორიგი მცდელობა კინომოყვარულებს უკვდაბის წყლით მოუკლას წყურვილი. ეს რეჟისორი ერთ–ერთი ჩემი ფავორიტია და აგერ უკვე წლებია იმედებს არასოდეს მიცრუებს ხოლმე. რაც მტავარია ნელ–ნელა იზრდება, არაფერს არ ერიდება კინოში – სიმბოლოების, ფერების, მუსიკისა და შავი იუმორის გამოყენებით, ოდნავ პროვოკაციული გზებით საოცარ სურათებს იღებს. ფილმი რომელიც აუცილებლად უნდა ნახოთ!!!!!

2)Ponyo

Pixar როგორ მიყვარს პოსტებზე მეტყობა ხოლმე, მაგრამ ჰაიაო მიაძაკის(სტუდიო Ghibli–სტან ერთად) ერთი ხელის მოსმით შეეძლო და ეხლაც შეუძლია 3d ტექნოლოგიები, კომპიუტერულ მამაძაღლობები დაგავიწყოს, მეტიც პატარა სოუსკედ გაქციოს და შენი პონიოს ძიებაში წლები გაგატარებინოს. ეს არის მულტფილმი რომელაც უბრალოდ არ ჰყავს უარყოფითი პერსონაჟი, რომელმაც არ იცის რა არის ცუდი და ბოროტება, რომელიც მხოლოდ სითბოსა და სიყვარულს ასხივებს.

1)Where the wild things are

ეჰჰ. როგორი ძნელია ამ ფილმზე საუბარი. რატომღაც ფილმის გამსოვლამდე მეგონა, რომ ძალიან მომეწონებოდა და ჩემთან ერთად კიდევ რამდენიმე ჩემს მეგობარს. საბოლოოდ ისე გამოვიდა, რომ მე გავგიჟდი, მეგობრებმა კი უბრალოდ კარგი ფილმის სტატუსი აკმარეს სპაიკ ჯონზის ნამუშევარს. ფილმში არაფერზე არ გავამახვილებ ყურადღებას, უბრალოდ ვიტყვი ერთს ეს ჩემთვის ძალიან ახლობელი ფილმია და მგონია რომ ყველას ასეთი შეგრძნება ექნება. მნიშნელობა არ აქვს ვინ ხარ და რა ხარ. მაქსი, ქეროლი და კერენის მუსიკა შენთვისაც შენი სხეულის ნაწილი იქნება ვიცი. All is L….

და რამდენიმე საინტერესო ნომინაცია

ყველაზე ზედმეტად დაფასებული ფილმი: Hurt locker

ყველაზე დაუფასებელი : Lovely Bones

სულ ცოტა დააკლდათ ჩემ ათეულში შესასვლელად: Fish Tank(უეწველი ნახეთ ეს ფილმი), Up in the air

წლის “რას გვერჩი ჯეიმს ქემერონ” ფილმი: Avatar

წლის უდიდესი იმედგაცრუება: Public enemies(15 წუთზე მეტს ვერ ვუყურე), Land of the lost(პირველი შემთხვევა როცა უილ ფერელის კომედიაზე არც კი გამეღიმა)

წლის მეტი აღარ მინდა ესეთი ყლინჯობა, მადლობთ საკამრისზე მეტად გავიტანჯე და ძალიან გტხოვთ ნუ აწამებთ კინომოყვარულებს და ეგება თავი შევიკავოთ აწი მაინც ფილმი: New moon და ყველა თვალაითობა ფილმი.

პ.ს I’m Back :d

ნიკა ესებუა

12 მე / 12 ჩემი.

ეს პოსტი ჩემი 2009 წლის მოკლე მიმოხილვა იქნება. 12 ამბავი, რომელიც გასული წლის 12 თვესა და მუსიკალურ ტრეკს აერთიანებს. პ.ს ნუმერაციას არანაირი მნიშვნელობა და დატვირთვა არ აქვს.

1)Phoenix – Lisztomania

რამდენიმე ახალი მეგობარი გავიჩინე, ერთი მაგდენი ძველი დავკარგე. დაკარგვა ცუდი სიტყვაა, უბრალოდ ამოვწურეთ ერთმანეთი ალბათ, სხვადასხვა მიმართულებებით ვპოვეთ გზა ნათელი მომავლისაკენ.

2)Julian Plenti – Games For Days

პირველი სრულფასოვანი “რა?სად?როდის?” წელი მქონდა. თბილისის ჩემპიონატზე, სუპერლიგაში ჯერ მეათე ხოლო შემდეგ მეექვსე ადგილზე გავედით “ინტეგრალი”, თ.ს.ყ მოვიგეთ და ამიერკავკასიის ჩემპიონატზეც ვიასპარეზეთ. ჩემპიონატიდან ჩემპიონატამდე ვიზრდებით და ვნახოთ რა იქნება მომავალში.I meditate to grow wise, I declassify I take it all the way, I take it all the way როგორც პოლ ბენქსი(ჯულიან პლენტი) მღერის.

3)Wild Beasts – Hooting & Howling

ლაშქრობაში ვიყავი. ულამაზესი ადგილები ვნახე და რთულ პირობებში საკუთარი თავის მზაობაც გამოვცადე. 3700 მეტრზე ასულს Wild Beast–ის სიმღერის არ იყოს ყვირილი და ყმუილი ერთდროულად აღმომხდა.  3 დღიანი “პახოდის” შემდეგ არაადამუანურად დაღლილი, თუმცა კმაყოფილი დავბრუნდი მშობლიურ თბილისში. ჭაუხის უღელტეხილი დალაშქრულია, შემდეგი გაჩერება…

4)Air – Love

ვლავაც ცივი ომია ჩემსა და მდედრთან სერიოზული ურთიერთობის დაწყებას შორის. მიზეზი მრავალი შეიძლება იყოს – წარსული გამოცდილება, კანდიდატის არ არსებობა, სიზარმაცე, ფრიგიდულობა(პრინციპში ეს არაფერ შუაშია :დ) და ა.შ. ფაქტია რომ, მარტო თავს მშვენივრად ვგრძნობ მსუბუქი ურთიერთობებით იოლად გავდივარ ფონს. თუმცა… მუდამ არსებობს ეს საზარელი სიტყვა. რამდენიც არ უნდა ვილაპარაკო იმაზე რომ არ მსურს სერიზოული ურთიერთობა, სიყვარული და ა.შ გონებაში მუდამ მიტივტივდება ერთი კადრი, ზუსტად ერთი ფოტო, რომელიც საპირისპიროს სურვილს მიჩენს, დაახლოებით ისე როგორც Air თავისი ტრეკით Love

5)Fever Ray – Triangle Walks

გავხდი ბლოგერი. 9 თვის განმავლობაში, ასე თუ ისე დავიკვიდრე თავი ქართულ ბლოგოსფეროში. ვიყავი ni2 news–ში,თუმცა შემდეგ დავტოვე ის, გავიცანი უამრავი მშვენიერ ბლოგი, დავაგემოვნე ახალი მედიის ფორუმი.   მიხარია რომ ჩემს ბლოგს მკითხველები ჰყავს, ეს ერთგვარ სტიმულს მაძლევს. ადრე თუ მწყინდა, როდესაც ამა თუ იმ რევიუს არ ჰქონდა ჰიტები, დღეს ეს უკვე ნაკლებად მანაღვლებს. ის რომ ჩემი რომელიმე პოსტი არაა “პოპულარული”, არა მკითხველის არამედ ჩემი(ავტორის) ბრალია.

6)MSTRKRFT – Heartbreaker

პირველი სამუშაო გამოცდილება სწორედ 2009 წელს მივიღე. ჯერ გაზეთ “24 საათში” ჟურნალისტად, ხოლო შემდეგ “ღამის შოუს” სტუდიაში სცენარისტად. გამოცდილება რომელიც მივიღე ერთგანაც და მეორეგანაც აუცილებლად გამომადგება ჩემს ახალ სამსახურში.

7)White Lies – Death

როგორც იქნა მუშაობა დავიწყე. პირველი სრულფასოვანი, კონტრაქტიანი სამუშაო. ჟურნალ TABULA–ში ჟურნალისტად დავიწყე მუშაობა, ამ ჟურნალის შესახებ ალბათ ბევრმა არც არაფერი იცით, სამაგიეროდ მარტიდან “ახალ ხილს” დააგემოვნებთ, რომელსაც ვეჭვობ შეიყვარებ კიდეც. ორმაგად სასიხარულო იყო ჩემთვის TABULA–დან შემოთავაზების მიღება,  პირველი ნაცნობობით, ჩაწყობითა და “ეს ჩემი ბიჭია დამისაქმე რათი”  არ მივსულვარ, მეორეც კულტურის განხრით უნდა ვიმუშაო, მე კი სწორედ ეს მინდა. White Lies–ეს ეს ტრეკი კი ერთგვარი გამოხმაურებაა ჩემს ეხლანდელ მდგომარეობაზე. უმუშევრობის დაკრძალვა და ენერგიული რითმები ახალი წლისთვის.

8)Kasabian – Vlad The Impaler

2008 წელთან შედარებით უფრო მეტ საინტერესო ლექტორთან მომიწია ურთიერთობა. გვარებს არ ჩამოვწერ, რადგან ზოგიერთი ისევ მასწავლის,  გამოცდები წინ არის და “ჟოპალეზობად” რომ არ ჩამეთვალოს :დ 2009 წელსვე გავიგე თუ რას ნიშნავს როდესაც ლექტორი აზრზე არაა რომ უნივერსიტეტში ასწავლის და არა სკოლაში. კიდევ უფრო მყარად გადავწყვიტე მომავლის პიარისთვის ან მედია მენეჯმენტისთვის დაკავშირება.

9)Delphic – This Momentary

თმა შევიჭერი. მეცხრე კლასის მერე მოკლე თმა არ მქონია. მომეწონა დაბალზე თმა ჩემს თავზე და არამგონია უახლოეს მომავალში გავიზარდო. მეცხრეკლასელი ნიკს რელიქტებიღაა დარჩენილი, მოკლე თმა ერთადერთი საერთოა რაც მაერთიანებს ჩემს წარსულთან. 

Can we make the time to leave it behind and reshape, remake our Fate in what we see

10)Yeah Yeah Yeahs – Heads Will Roll

Open Air – ეს იყო პირველი და ჯერ–ჯერობით უკანასკნელი მასშტაბური, კარგად ორგანიზებული მუსიკალური ფესტივალი რომელიც მინახავს თბილისში. 3 სასიამოვნო დღე გავატარე იპოდრომზე, მუსიკა მეორეხარისხოვანი იყო(პირდაპირი და ირიბი გაგებით). გარშემო მხოლოდ იმ ნაცნობებს ვხედავდი, რომელთა ნახვაც გამიხარდებოდა ან ძალიან გამიხარდებოდა. დიდი იმედი მაქვს რომ 2010 წელს ფესტივალი უფრო მასშტაბური გახდება, უკეთესი headliner ბენდებითა და კარგი აპარტურით. Hope Heads will roll this year.

11)Florence & The Machine – Rabbit Heart

19 წლის გავხდი. ალბათ უკანასკნელად ჩემს ცხოვრებაში. კმაყოფილი ვარ 2009 წლით, საუკეთესო იყო ჩემს მწირ “კარიერაში” და უფლებას ვიტოვებ მჯეროდეს 2010 უკეთესი იქნება.

12)Karen O & The Kids – All Is Love

2009  წელს მე გავიცანი : მერი და მაქსი. სემ ბელი და გერტი,  გავიგე რას ნიშნავს იყო უსახელო ნაბიჭვარი, ცხოვრობდე მეცხრე რაიონში ან ალტერნატიულ სამყაროში სადაც როშაჰი გებრძვის, დედოფალ ვიქტორიას უყვარხარ, სპოკი კი შენი მეგობარია. 2009 წელს მე მაქსთან ერთად გავიქეცი სახლიდან, კეროლს დავუმეგობრდი და კარლ ფრედრიკსენთან ერთად გავფრინდი სახლით,  ფილთან ალანთან და სტიუსთან ერთად ვცემე მაიკლ ტაისონი, მივაჩერდი ცხვრებს, ვიყავი სასაცილო, ვიყავი შერლოკ ჰოლმსი, დროში მოგზაური და სერიოზული კაცი. ვუსმენდი ფლორენსს, ჯულიანს, ველურ ცხოველებს, იქსებს, თქვენ წარმოიდგინეთ თეთრი ტყუილი და უზარმაზარი ვარდისფერიც გამოვცადე საკუთარ თავზე. რაც მთავარია ისევ ისე მიყვარს კერენი, ჩემი მეგობრები და ….

One, two, ready, go

საახალწლო პოსტი მათთვის ვისაც უყვარს თონესთან პურის რიგში დგომა

რამდენიმე საათში ახალი წელი დადგება. მე გადავწყვიტე წერილი მიმეწერა თოვლის ბაბუისთვის და შემეწუხებინა რამდენიმე თხოვნით.

ეს სურათის პირდაპირი ლინკი, აქ თვალები რომ არ დაითხაროთ კითხვით.

ყველას გილოცავთ 2010 წელს. დიდი იმედი მაქვს ჩემთვის ეს წელი წინა წლებზე უკეთესი და გამორჩეული იქნება. იმავეს გისურევბთ თქვენ. ბევრი საინტერესო მოვლენა, მხიარულება, დასამახსოვრებელი მომენტები და ბედნიერი ეპიზოდები. ეს პირველი ახალი წელია რომელსაც ბლოგერის რანგში ვხვდები, განსხვავება არ იგრძნობა : დ

ყველაზე ლამაზი კლიპი

ძალიან კრეატიული და ლამაზი ვიდეო. ერთ–ერთი საუკეთესო მუსიკალური ვიდეო კლიპი რომელიც კი ოდესმე მინახავს.

არანორმალურად მაგარია. გირჩევთ ყველაზე ცოტა ერთხელ მაინც ნახოთ.

პ.ს ყველაზე მოკლე პოსტი ჩემს ბლოგზე