12 მე / 12 ჩემი.

ეს პოსტი ჩემი 2009 წლის მოკლე მიმოხილვა იქნება. 12 ამბავი, რომელიც გასული წლის 12 თვესა და მუსიკალურ ტრეკს აერთიანებს. პ.ს ნუმერაციას არანაირი მნიშვნელობა და დატვირთვა არ აქვს.

1)Phoenix – Lisztomania

რამდენიმე ახალი მეგობარი გავიჩინე, ერთი მაგდენი ძველი დავკარგე. დაკარგვა ცუდი სიტყვაა, უბრალოდ ამოვწურეთ ერთმანეთი ალბათ, სხვადასხვა მიმართულებებით ვპოვეთ გზა ნათელი მომავლისაკენ.

2)Julian Plenti – Games For Days

პირველი სრულფასოვანი “რა?სად?როდის?” წელი მქონდა. თბილისის ჩემპიონატზე, სუპერლიგაში ჯერ მეათე ხოლო შემდეგ მეექვსე ადგილზე გავედით “ინტეგრალი”, თ.ს.ყ მოვიგეთ და ამიერკავკასიის ჩემპიონატზეც ვიასპარეზეთ. ჩემპიონატიდან ჩემპიონატამდე ვიზრდებით და ვნახოთ რა იქნება მომავალში.I meditate to grow wise, I declassify I take it all the way, I take it all the way როგორც პოლ ბენქსი(ჯულიან პლენტი) მღერის.

3)Wild Beasts – Hooting & Howling

ლაშქრობაში ვიყავი. ულამაზესი ადგილები ვნახე და რთულ პირობებში საკუთარი თავის მზაობაც გამოვცადე. 3700 მეტრზე ასულს Wild Beast–ის სიმღერის არ იყოს ყვირილი და ყმუილი ერთდროულად აღმომხდა.  3 დღიანი “პახოდის” შემდეგ არაადამუანურად დაღლილი, თუმცა კმაყოფილი დავბრუნდი მშობლიურ თბილისში. ჭაუხის უღელტეხილი დალაშქრულია, შემდეგი გაჩერება…

4)Air – Love

ვლავაც ცივი ომია ჩემსა და მდედრთან სერიოზული ურთიერთობის დაწყებას შორის. მიზეზი მრავალი შეიძლება იყოს – წარსული გამოცდილება, კანდიდატის არ არსებობა, სიზარმაცე, ფრიგიდულობა(პრინციპში ეს არაფერ შუაშია :დ) და ა.შ. ფაქტია რომ, მარტო თავს მშვენივრად ვგრძნობ მსუბუქი ურთიერთობებით იოლად გავდივარ ფონს. თუმცა… მუდამ არსებობს ეს საზარელი სიტყვა. რამდენიც არ უნდა ვილაპარაკო იმაზე რომ არ მსურს სერიზოული ურთიერთობა, სიყვარული და ა.შ გონებაში მუდამ მიტივტივდება ერთი კადრი, ზუსტად ერთი ფოტო, რომელიც საპირისპიროს სურვილს მიჩენს, დაახლოებით ისე როგორც Air თავისი ტრეკით Love

5)Fever Ray – Triangle Walks

გავხდი ბლოგერი. 9 თვის განმავლობაში, ასე თუ ისე დავიკვიდრე თავი ქართულ ბლოგოსფეროში. ვიყავი ni2 news–ში,თუმცა შემდეგ დავტოვე ის, გავიცანი უამრავი მშვენიერ ბლოგი, დავაგემოვნე ახალი მედიის ფორუმი.   მიხარია რომ ჩემს ბლოგს მკითხველები ჰყავს, ეს ერთგვარ სტიმულს მაძლევს. ადრე თუ მწყინდა, როდესაც ამა თუ იმ რევიუს არ ჰქონდა ჰიტები, დღეს ეს უკვე ნაკლებად მანაღვლებს. ის რომ ჩემი რომელიმე პოსტი არაა “პოპულარული”, არა მკითხველის არამედ ჩემი(ავტორის) ბრალია.

6)MSTRKRFT – Heartbreaker

პირველი სამუშაო გამოცდილება სწორედ 2009 წელს მივიღე. ჯერ გაზეთ “24 საათში” ჟურნალისტად, ხოლო შემდეგ “ღამის შოუს” სტუდიაში სცენარისტად. გამოცდილება რომელიც მივიღე ერთგანაც და მეორეგანაც აუცილებლად გამომადგება ჩემს ახალ სამსახურში.

7)White Lies – Death

როგორც იქნა მუშაობა დავიწყე. პირველი სრულფასოვანი, კონტრაქტიანი სამუშაო. ჟურნალ TABULA–ში ჟურნალისტად დავიწყე მუშაობა, ამ ჟურნალის შესახებ ალბათ ბევრმა არც არაფერი იცით, სამაგიეროდ მარტიდან “ახალ ხილს” დააგემოვნებთ, რომელსაც ვეჭვობ შეიყვარებ კიდეც. ორმაგად სასიხარულო იყო ჩემთვის TABULA–დან შემოთავაზების მიღება,  პირველი ნაცნობობით, ჩაწყობითა და “ეს ჩემი ბიჭია დამისაქმე რათი”  არ მივსულვარ, მეორეც კულტურის განხრით უნდა ვიმუშაო, მე კი სწორედ ეს მინდა. White Lies–ეს ეს ტრეკი კი ერთგვარი გამოხმაურებაა ჩემს ეხლანდელ მდგომარეობაზე. უმუშევრობის დაკრძალვა და ენერგიული რითმები ახალი წლისთვის.

8)Kasabian – Vlad The Impaler

2008 წელთან შედარებით უფრო მეტ საინტერესო ლექტორთან მომიწია ურთიერთობა. გვარებს არ ჩამოვწერ, რადგან ზოგიერთი ისევ მასწავლის,  გამოცდები წინ არის და “ჟოპალეზობად” რომ არ ჩამეთვალოს :დ 2009 წელსვე გავიგე თუ რას ნიშნავს როდესაც ლექტორი აზრზე არაა რომ უნივერსიტეტში ასწავლის და არა სკოლაში. კიდევ უფრო მყარად გადავწყვიტე მომავლის პიარისთვის ან მედია მენეჯმენტისთვის დაკავშირება.

9)Delphic – This Momentary

თმა შევიჭერი. მეცხრე კლასის მერე მოკლე თმა არ მქონია. მომეწონა დაბალზე თმა ჩემს თავზე და არამგონია უახლოეს მომავალში გავიზარდო. მეცხრეკლასელი ნიკს რელიქტებიღაა დარჩენილი, მოკლე თმა ერთადერთი საერთოა რაც მაერთიანებს ჩემს წარსულთან. 

Can we make the time to leave it behind and reshape, remake our Fate in what we see

10)Yeah Yeah Yeahs – Heads Will Roll

Open Air – ეს იყო პირველი და ჯერ–ჯერობით უკანასკნელი მასშტაბური, კარგად ორგანიზებული მუსიკალური ფესტივალი რომელიც მინახავს თბილისში. 3 სასიამოვნო დღე გავატარე იპოდრომზე, მუსიკა მეორეხარისხოვანი იყო(პირდაპირი და ირიბი გაგებით). გარშემო მხოლოდ იმ ნაცნობებს ვხედავდი, რომელთა ნახვაც გამიხარდებოდა ან ძალიან გამიხარდებოდა. დიდი იმედი მაქვს რომ 2010 წელს ფესტივალი უფრო მასშტაბური გახდება, უკეთესი headliner ბენდებითა და კარგი აპარტურით. Hope Heads will roll this year.

11)Florence & The Machine – Rabbit Heart

19 წლის გავხდი. ალბათ უკანასკნელად ჩემს ცხოვრებაში. კმაყოფილი ვარ 2009 წლით, საუკეთესო იყო ჩემს მწირ “კარიერაში” და უფლებას ვიტოვებ მჯეროდეს 2010 უკეთესი იქნება.

12)Karen O & The Kids – All Is Love

2009  წელს მე გავიცანი : მერი და მაქსი. სემ ბელი და გერტი,  გავიგე რას ნიშნავს იყო უსახელო ნაბიჭვარი, ცხოვრობდე მეცხრე რაიონში ან ალტერნატიულ სამყაროში სადაც როშაჰი გებრძვის, დედოფალ ვიქტორიას უყვარხარ, სპოკი კი შენი მეგობარია. 2009 წელს მე მაქსთან ერთად გავიქეცი სახლიდან, კეროლს დავუმეგობრდი და კარლ ფრედრიკსენთან ერთად გავფრინდი სახლით,  ფილთან ალანთან და სტიუსთან ერთად ვცემე მაიკლ ტაისონი, მივაჩერდი ცხვრებს, ვიყავი სასაცილო, ვიყავი შერლოკ ჰოლმსი, დროში მოგზაური და სერიოზული კაცი. ვუსმენდი ფლორენსს, ჯულიანს, ველურ ცხოველებს, იქსებს, თქვენ წარმოიდგინეთ თეთრი ტყუილი და უზარმაზარი ვარდისფერიც გამოვცადე საკუთარ თავზე. რაც მთავარია ისევ ისე მიყვარს კერენი, ჩემი მეგობრები და ….

One, two, ready, go

2009 წლის 10 საუკეთესო ალბომი

2009 წელი მიიწურა თითქმის. უკვე თამამად შემიძლია წლის საუკეთესო ალბომები დავასახელო. კარგი წელი იყო, ბევრი იმედისმომცემი შემსრულებელი გამოჩნდა სცენაზე, ბევრმა ჩემა ფავორიტმა ბენდმა ახალი ალბომი გამოუშვა, მიუხედავად იმისა რომ უმეტესობამ იმედები გამიცრუა მაინც დადებითი მოვლენა იყო.
წარმოგიდგენთ წლის 10 საუკეთესო ალბომს, ბოლოს კი სხვადასხვა ნომინაციებში გამარჯვებულებს.
ძალიან გამიჭირდა 10 საუკეთესოს ამორჩევა 17–20 ძალიან მაგარ ალბომთან მომიწია შეტაკება.

10)Telepathe – Dance Mother
Telepathe – Chrome’s on It

ამ ჯგუფს 2–3 წელია ვიცნობ. კარგი EP-ები ჰქონდათ და სადებიუტო ალბომიც არ გააფუჭეს. ეს დუეტი აქცენტს electronics–ზე აკეთებს, საერთოდ წელს თითქმის ყველა კარგ ალბომში არა გიტარა არამედ electronic დომინირებს. დრამის ხმა “სანატრი გახადა” 2009 წელმა. ალბომი ძალიან კარგად იწყება, პირველივე ტრეკიდან(So fine) მელისა ლივოდაისი(იმედია ამ ვოკალისტის გვარს სწორად ვწერ) გაინტერესებს თავისი ხმით და 40 წუთის შემდეგ ხვდები რომ მთელ ალბომს ერთი ამოსუნთქვით მოუსმინე. Dance mother ნამდვილად ღირს მოსმენად They can feel the real bang bang ბოლოს და ბოლოს.

9)The Horrors – Primary Colours
The Horrors – Who Can Say

ეს არის 45 წუთი უკან მომავალში. Bauhaus, Ramones, Stranglers დამატებული XXI საუკუნის სუნელები და შედეგად მიღებული გემრიელი ალბომი. 2–3 დაბალი დონის ტრეკია Horrors–ის ახალ ალბომში, თუმცა მთლიანობაში ეს არაფერს ვნებს ნამუშევარს.

8)Florence & the Machine – Lungs
Florence And The Machine – Drumming song

ლილი ალენმა მუსიკიდან მივდივარო, ხოდა კარგადაც მოიქცა ბრიტანეთს ამიერიდან ახალი დედოფალი ჰყავს, ფლორენს უელჩის სახით. ეს გოგონა თავისი ბენდითა და სადებიუტო ალბომით, წლის ერთ–ერთი ყველაზე დიდი მოულოდნელობა და სასიამოვნო სიურპრიზი აღმოჩნდა. ფლორენსის ძლიერი ხმა და არაჩვეულებრივი მუსიკა ალბომს წლის ერთ–ერთ საუკეთესო ნამუშევრად აქცევს. “This is a gift it comes with a price” მღერის ფლორენსი და მართალიცაა. ვნახოთ როგორ გამოიყენებს ამ “საჩუქარს” ინგლისელი გოგონა.

7)The Big Pink – A Brief History of Love

The Big Pink – Velvet

Dominos! სწორედ ეს ტრეკი მოვისმინე პირველი ამ ჯგუფის შემოქმედებიდან და WOW.Dominos შემდეგ მთელი ალბომი გადმოვიწერე და უცებ Velvet–ს შევეჯახე. საოცარი ტრეკია, ერთდროულად კოსმიური ჰარმონიის მატარებელი და ერექციის გამომწვევია. კიდევ ერთი დებიუტანტების ნახელავი ჩემს ათეულში.

6)Wild Beasts – Two Dancers

Wild Beasts – Hooting & Howling

მულტივოკალური ჯგუფი გასცდა indie rock–ისა და electronic–ის ჩარჩოებს. ეს აღარც Dream pop–ია და არც indie pop. საკმარისია ერთი ტრეკის Hooting & Howling-ის მოსმენა რომ შეგიყვარდეთ ბენდი. ეხლაც ყურში ჩამესმის

“A crude art, a bovver boot ballet equally elegant and ugly
I was as thrilled as I was appalled, courting him in fisticuffing waltz”

5)Phoenix – Wolfgang Amadeus Phoenix

Phoenix – Lisztomania

ეს ბენდი ალბათ ყველამ იცით. If I Ever Feel Better მაინც გექნებათ მოსმენილი. ძალიან მაგარი ფრანგული ბენდია ფენიქსი. რიგით მეოთხე სტუდიურ ალბომში ტომას მარსსა(ვოკალი) და კომპანიას მუზის “შემოტევა” ჰქონდათ. ალბომში 2 ისეთი ტრეკია დეკადის საუკეთესოებში შესაყვანად არ დაგენანება ადამიანს. Lisztomania და 1901 არის ნათელი მაგალითი იმისა თუ როგორ უნდა დაამტკიცო ადამიანმა საკუთარი გენიალურობა.

4)Air – Love 2

Air – Love

ნიკოლას გოდინისა და ჯან ბენუა დუ(ა)ნკელი დუეტი, რომელმაც თავი ჯერ კიდევ 90–იანები ბოლოს დაიმკვიდრა. ფრანგი ელექტრონავტების ახალ ალბომს ძლიერ ველოდი და… ღირდა ამად. მე 46 წუთი ალისა ვიყავი, საოცრებათა სამყაროში დავძრწოდი და სიყვარულს ვეძებდი. მე ის თითოეულ ტრეკში ვიპოვე და დღემდე მიყვარს.

3)The xx – xx

The xx – Night time

დებიუტანტების ცვენაა წელს ჩემს ათეულში. ჯგუფი არც ძლიერი ვოკალისტებით გამოირჩევა და არც მუსიკაა რევოლუციური ან ინსტრუმენტალურად რთულად შესასრულებელი. გოგო და ბიჭი ჩურჩულებენ 45 წუთის განმავლობაში, უბრალოდ ეს ჩურჩული მიმზიდველია და გინდა ჭორიკანა გახდე, უსმინო მათ მუდამ. Crystalized, Shelter, Night Time ჩემი ფავორიტი ტრეკებია ალბომიდან. დიდი იმედი მაქვს როგორც The XX–ის ასევე სხვა დებიუტანტი ბენდებისა, რომ არ გაიუფეჭებენ თავს და ამავე დონეზე განაგრძობენ მოღვაწეობას.

2)White lies – To Lose My Life…

White lies – Death

პირველივე ტრეკზე Joy Division გამახსენდა, შემდეგ იყო Franz Ferdinand, Interpol და The Cure. წარმოიდგინეთ ნამუშევარი სადაც ეს მუსიკოსები არიან გაერთიანებული და გიყვენიან სიცოცხლის დაკარგვის ისტორიას, შენ იღიმი დასაწყისსი, შემდეგ იცინი, ტირი, ყვირი, გიჟდები და ბოლოს სთხოვ შენი სიცოცხლე წაიღონ. ოღონდ კიდევ ერთხელ მოგასმენინო Death-ს, The price of love–სა ან To lose my life–ს. ესენიც დებიუტანტები არიან და იმედია post-punk revival–ისა და post rock–ის პირმშო თავს არ შეირცხვენს მომავალში.

1)Yeah yeah yeahs – It’s Blitz!

9 ძალიან კარგი ალბომის შესახებ დავწერე მაღლა, ერთი მაგდენი საერთოდ ვერ მოხვდა სიაში, თუმცა Yeah yeah yeahs–ის “დაბომბვასთან” შედარებით ყველა ეს ალბომი ერთად აღებულიც კი არაფერია. Muse, Kasabian, Arctic Monkeys ამ ჯგუფებმა წელს ძალიან გამიცრუეს იმედები, არადა მათგან უფრო მეტად ველოდი საოცრეაბს ვიდრე კარენ ოუსა, ნიკ ზინერისა და ბრაიან ჩეისისაგან. ამ ჯგუფს ორი გენიალური ალბომი ჰქონდა It’s Blitz–ამდე და რატომღაც მცირე ჩავარდნას ველოდი, ვერ წარმომედგინა რომ ბენდი შეძლებდა Fever to Tell–სა და Show Your Bones–ის სიმაღლეების კიდევ ერთხელ დალაშქვრას. სამკაციანი ბენდი აქამდე ერთი გიტარითა და დრამით გადიოდა ფონს, ზინერი მიხვდა რომ საჭირო იყო სიახლე წარსულიდან. YYY–სთვის კლასიკურ Indie pop–ს, art punk–ს დაემატა dance punk, 70–80–იანების დისკოს “რექვიემები”. შედეგი უნიკალურია.
წლის საუკეთესო ალბომი.

“Flow sweetly, hang heavy
You suddenly complete me
You suddenly complete me”

წლის საუკეთესო ალბომი :Yeah yeah yeahs – It’s Blitz!

წლის დებიუტანტი :White lies – To Lose My Life…

წლის საუკეთესო hip hop ალბომი : Jay-Z – The Blueprint 3
წლის საუკეთესო პოპ ალბომი :Florence & the Machine – Lungs
წლის საუკეთესო electronic ალბომი :MSTRKRFT – Fist of God
MSTRKRFT – Heartbreaker (feat. John Legend)


წლის ზედმეტად დაფასებული ალბომი :Animal Collective – Merriweather Post Pavilion. Lady Gaga(The Fame/The Fame Monster). Dirty Projectors – Bitte Orca. La Roux – La Roux.

©ნიკა ესებუა(Leonard Shelby/Leito)

ჩემი მუსიკალური საუკუნე

ადრე დავწერე რომ წლის ბოლოსკენ ნელ-ნელა დავიწყებდი საუკუნის საუკეთესოების ჩემეული ვერსიების გამოვლენა/დასახელებას.  სანამ ფილმებს, სპორტსმენებსა თუ სხვა რამეს შევეხები მუსიკით მსურს გავხსნა სეზონი.

ამ პოსტში წარმოგიდგენთ ჩემი აზრით 2000-2009 საუკეთესო ალბომებს. ეს რეიტინგი ისევე როგორც ნებისმიერ სხვა სუბიექტურ გემოვნებაზეა დაფუძნებული.იმის გამო რომ მხოლოდ Top 10-ის გაკეთება გადავწყვიტე ძალიან ბევრი კარგი(ჩემთვის) ალბომი დამეჩაგრა, თუმცა არაუშავს ჩემი საყვარელი ალბომები მაინც ყველა ადგილზეა :დ

უახლოეს მომავალში 10 საუკეთესო სიმღერასა და მუსიკალურ ჯგუფს შემოგთავაზებთ. შემდეგ კი როგორც პოსტის დასაწყისში აღვნიშნე სხვა სფეროებში გადავინაცვლებ.

12)UNKLE – War stories(2007)

When things explode

UNKLE, Venetian Snares და Amon Tobin ერთ წელს გავიცანი. გადაწყვეტილი მქონდა electronic-ის სხვადასხვა განხრა შემესწავლა, უფრო სწორედ რაიმე ახალი მეპოვა საკუთარი თავისთვის რადგან ერთფეროვნებით ძალიან დაღლილი ვიყავი. სწორედ მაშინ გამოჩნდა ეს ჯადოსნური ალბომი. ალბომიერთმანეთისაგან სრულიად გასხვავებული ტრეკებისაგან შედგება, ყოველი მომდევნო კომპოზიცია “უცხო ხილია”. სხვადასხვა ვოკალებითა და ჟღერადობით, ნამუშევარი თითქმის უნაკლოა. უდაოდ დეკადის ერთ-ერთი საუკეთესო ალბომია. Burn My Shadow UNKLE.

11)Grinderman – Grinderman(2007)

No Pussy Blues

ნიკ ქეივი მაიკლ პეტონთან ერთად ერთ-ერთი ყველაზე მრავალმხრივი მუსიკოსია. მუდამ რაღაცა ახლის ძიებაშია და თავს არაერთ ჟანრსა თუ მუსიკალურ მიმართულებაში ცდის ხოლმე.  სოლო ალბომები, მუსიკა ფილმებისათვის(უორენ ელისთან ერთად), Bad Seeds-თან მრავალწლიანი ისტორია და ა.შ

თუმცა პროექტ Grinderman ვერაფერი შეედრება. არამქვეყნიური სიმღერების კრებულია. ალბომი პატარა ბავშვივითაა,  ორი ძალიან “ხმაურიანი” ტრეკით იწყება, მერე კი თითქოს ნელ-ნელა იზრდება და სერიოზულდება ბოლოში მელოდიური და რიგ მომენტებში მელანქოლიური ხდება. პოსტ-კლიმაქსური განწყობა შეინიშნება შიგადაშიგ. :დ ქეივი კი ყველგან შეუდარებელია

I wrote a song with a hundred lines,
I picked a bunch of dandelions,
I walked her through the trembling pines,
But she just even then didn’t want to. She just never wants to.

10)Radiohead  –  In rainbows(2007)

Radiohead-ის თაყვანისმცემელი არასოდეს ვყოფილვარ, ვერც იმას ვიგებდი რატომ ჰქონდა მოზარდ-ახალგაზრდობას ასე ტომ იორკზე და მის საძმოზე გაჭედილი. ერთადერთი რაც მუდამ მომწონდა ამ ჯგუფის შემოქმედებაში ეს ჯონი გრინვუდის way of playing guitar იყო. ამ ბიჭმა იცის როგორ უნდა დაუკრას და 2-3 კაცი თუ შეედრება სულ ნიჭსა და იმპროვიზაციში.

თუმცა დადგა 2007 წელი და  In rainbows-მა მომნუსხა. ერთი ამოსუნთქვით მოსასმენი ალბომია, სულ რომ გეზიზღებოდეს ეს ბრიტანული ჯგუფი მაინც ძალიან გაგიჭირდება 15 Step-ის მოსმენის დაწყების შემდეგ გამორთო ფლეერი, შემდეგ ნელ-ნელა შეყვები Radiohead-ს ალისას სამყაროში ჯერ Weird Fishes/Arpeggi დაგამუშავებს, შემდეგ Reckoner ახალ სიცოცხლეს გაჩუქებს და ბოლოს Jigsaw Falling into Place დედამიწაზე დაგაბრუნებს, მხოლოდ კი არ დაგანარცხებს არამედ დაგანახებს თუ რატომაა Radiohead ბოლო ოცწლეულის ერთ-ერთი საუკეთესო ჯგუფი.

9)Red Hot Chili Peppers – By the way(2002)

ამ ჯგუფს ჩემი მუსიკალური გემოვნების ჩამოყალიბებაში ყველაზე დიდი წვლილი მიუძღვის. ეს არის ბენდი რომელიც ლაივშჲ ჩემი აზრით საუკეთესოა. ჯონ ფრუშანტიმ(გიტარა), ენტონი კიედისმა(ვოკალი), ჩად სმიტმა(დრამი) და ფლი ბალზარიმ(ბასი)   ერთად ძალიან დიდი გზა გამოიარეს. ყველაფერს გაუსინჯეს გემო, პოპულარობას, დაცემას, ტკივილილს, ნარკოტიკებს, rehab-სა და საუკეთესო მეგობრების დაკარგვას.

By the way პირველი alternative ალბომია RHCP-ისასაგნ. უფრო სწორედ თავიდან ბოლომდე სწორედ ამ მუსიკალური განხრის საუკეთესო ტრადიციებში გაწყობილი ნამუშევარია. Californiacation-ის წარმატების შემდეგ ბიჭებმა ტემპი არ დააგდეს და სწორი მიმართულებით განაგრძეს მუშაობა. თავიანთი ახალგაზრდობისაგან განსხვავებით ნაკლებს მღერიან ვაგინაზე, სექსა და ნარკოტიკებზე. მეტი კომპოზიცია ეძღვნება სიყვარულსა და მეგობრობას. By the way ერთგვარი დღიურია რომელშიც პეპერსების ცხოვრების მნიშვნელოვანი მომენტები წერია.

8)Bloc Party – Silent alarm(2005)

I can’t eat, I can’t sleep,I can’t sleep, I can’t dream ასე იწყება ალბომი და დეკადის ერთ-ერთი საუკეთესო ჯგუფის ისტორია.

Bloc Party-ის პირველი და ყველაზე სრულყოფილი ნამუშევარი. კელე ოკერეკემ(ვოკალი), რასელ ლისაკმა(გიტარა),  დრამერმა მეტ ტონგმა და ბასისტმა გორდონ მოუქსმა აიღეს ყველაფერი საუკეთესო რაც The Strokes ჰქონდა, დაამატეს ცოტა “წარსულის მუსიკა” და ცოტა “მომავლის ჟღერადობა”, შედეგად მიიღეს 13 ბრწყინვალე ტრეკი. ლირიკები დიდი სიღრმითა და ფილოსოფიით არ გამოირჩევა, არც მუსიკააა უშანგის დამთრგუნველი, მაგრამ იმდენად მელოდიური და სასიამოვნო ჟღერადობისა რომ ნებისმიერს მოაწონებს თავს.
7)Yeah Yeah Yeahs – It’s Blitz(2009)

ძალიან გამიჭირდა YYY-ს რომელიმე ალბომებიდან რომელიმე ერთის დაწერა საუკეთესოდ. სამივე ალბომი თითქმის ერთნაირად მომწონს და ყველას თავისი ხიბლი აქვს. თუმცა წლევანდელი ალბომი მაინც გამორჩეულია. Dance punk-ისა, indie rock-ისა და Pop-ის ჩჳეულ ელემენტებს 60-70-იანების ჟღერადობა დაემატა და ჯგუფმა კიდევ ერთი დიდი ნაბიჯი გადადგა სრულყოფილებისაკენ. თუ Heads Will Roll-ში კერენ ოუ ცეკვის ხასიათზე გაყენებს, Hysteric-ში მისი ვოკალი მთლიანად იცვლება, კერენთან ერთად “ჩუმ ჲსტერიკაში” ვარდები რომელსაც ალბომის მოწონებით გამოწვეული ეიფორია ჰქვია. ამ ალბომზე ჩემი რევიუ შეგიძლიათ აქ ნახოთ.

6)Klaxons – Myths of near future(2007)

It’s Not Over Yet

ერთადერთი მიზეზი რატომაც New rave მიყვარს არის Klaxons. ლონდონში ჩამოყალიბებულმა ბენდმა რევოულიცა მოახდინეს ბრიტანეთის electronic music world-ში. ექსპერიმენტების ჟგუფმა ის შედეგი გამოიღო, რომ Klaxons-მა სრულიად ახალ მიმდინარეობას მუსიკაში, New rave-ს, დაუდო საფუძველი, რომელიც დღეს-დღეობით ერთ-ერთი ყველაზე “პაპსა” განხრაა მუსიკაში.

Myths of near future ჯერ-ჯერობით ერთადერთი სრულფასოვანი ალბომია Klaxons-ის შემოქმედებაში. ნამუშევარი სრულიად ამართლებს თავის სახელს, ტრეკები თითქოს მართლაც მომავლიდანაა გამოგზავნილი, XXI საუკუნის ჰომოსაპიენსისთვის გაუგებარ სემანტიკაში გაწყობილი, მაგრამ ამავედროს საოცრად ჰარმონიულად შერწყმული ჩვენს სამყაროს.

5) Arctic Monkeys – Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not(2006)

2006 წელს ცინგლიანმა ბავშვებმა შეფილდიდან შეძრეს დიდი ბრიტანეთი, შემდეგ კი მთელი მსოფლიო. ალექს ტერნერი 20 წლის იყო  როდესაც Oasis-ის რეკორდი დაამხო მისმა ბენდმა და ყველაზე სწარაფ-გაყიდვადი სადებიუტო ალბომი წარუდგინა სამყაროს. ალბომი ყველაზე დრაივიანი ნამუშევარია, ჩემს საყვარელ კრებულებში. I Bet You Look Good on the Dancefloor-ის, The View from the Afternoon-ისა ან From the Ritz to the Rubble მოსმენისას ერთ ადგილას გაჩერება შეუძლებელია.  სამწუხაროა რომ Arcit Monkeys-მა მიატოვა თავისი ფესვები და სრულიად სხვა მიმართულებით ეძებს განვითარებას, არადა სწორედ ეს ალბომია ამ ჯგუფის ნამდვილი სახე.

4)Arcade Fire – Neon bible(2007)

Neon Bible live in an elevator

Funeral-ს თავისუფლად შეეძლო ამავე პოზიციაზე ყოფილიყო, უბრალოდ მაინც Neon Bible ვამჯობინე. ამ ალბომის live ვერსია მაქვს მოსმენილი და კინაღამ ინსულტი მივიღე სიამოვნებისაგან.  ძალიან მრავალფეროვანია Arcade Fire-ს მუსიკა. ეს ჯგუფი კი არა ოკესტრია რომელიც ყველაზე “ადამიანურ” სიმღერებს მღერიან. სიკვდილზე, ნეონის ბიბლიაზე, შავ სარკეებსა და ოკეანის ხმაურზე.

My body is a cage
That keeps me from dancing with the one I love
But my mind holds the key

მღერის უინ ბატლერი და ამას ისე აკეთებს რომ თავს სწორედ მის ადგილას წარმოიდგენ, სწორედ შენ ხარ ის ვინც ვენც თავისი სხეულიდან გამოთავისუფლებას ცდილობს, მაგრამ ვერ პოულობს გასაღებამდე მისასვლელ გზას, იმ გასაღებამდე რომელიც მის გონებაშია.

3)Interpol – Turn on the Bright Lights (2002)

Obstacle 1

ერთ-ერთი პირველი ჯგუფი რომელსაც Indie სამყაროდან მოვუსმინე. ეხლაც მახსოვს ის დღე ეს ალბომი რომ გადმოვწერე,  ჩავრთე და პირველი ტრეკის მაგივრად რატომღაც  მეშვიდე სიმღერა Obstacle 2 ჩავრთე და…

ალბომში ორი Obstacle არის, ეს ორი “დაბრკოლება” post punk revival-ის ნამდვილი შედევრებია. ჯგუფის სიმღერები ეგრევე Joy Division-ს გაახსენებს მსმენელს, თუმცა ჩემთვის პირადად Joy-ს  “ნავაროჩენი” ვარიანტია Interpol, უფრო ახლობელი და საყავრელი მუსიკით.

2)The strokes – Roon on fire(2003)

What Ever Happened

კასაბლანკასი, ვალენსი, ფრაიტური, ჰემონდი და მორეტი. ეს არის ხუთეული რომელსაც ყველაზე დიდი Influence აქვს ჩემს მუსიკალურ გემოვნებაზე. ისევე როგორც XXI საუკუნის ბენდების ძალიან დიდი ნაწილზე. Indie rock-ის გაპოპულარულება სწორედ ამ ჯგუფს უკავშირდება და მის ალბომს Is This It(2001). თუმცა მე მათი მეორე ნამუშევარი Roon on fire უფრო მეტად მომწონს, არ ვიცი რატომ მაგრამ ყველაფერი უფრო მიმზიდველია ჩემთვის Kiss me now that I’m older, I won’t try to control you ამბობს კასაბლანკასი და ვინ იცის რამდენ გოგოს ატყუებს :დ

1)Tv on The Radio – Desperate Youth, Blood Thirsty Babes

არც დავფიქრებულვარ პირველ ალბომზე. მიუხედავად იმისა, რომ Tv on the radio-ს ყველა ნამუშევარი ძალიან მნიშჳნელოვანი და ძჳირფასია ჩემთვის, ჩემი სუბიექტური აზრით 21-ე საუკუნის საუკეთესო ნამუშევარი მაინც ეს ალბომია.  არანაირი ჩარჩოები, ჟანრი, რაიმე ფორუმულა ან ფაბულა რომელსაც მიჰყვება  ტუნდე ადებიმპე, დეივ სიტეკი, კიპ მელოუნი, ჯალილ ბენტონი და ჯერარდ სმიტი. ყოველი ახალი კომპოზიცია ახალი გამოწვევაა, ახალი სიტყვა და ნაბიჯი მუსიკაში. ყოველგვარი კომეციის ფეხებზე დაკიდებით, დისკების გაყიდვის უკანა პლანზე გადაწევით და art rock-ის ზეიმის მოსაწყობად ყველაფერს აკეთებს ეს ბენდი. ეს ალბომი არის 48 წუთიანი ნირვანა ჩვენს საცოდავ სამყაროში.

©ნიკა ესებუა(Leonard Shelby/Leito)

5 most anticipated albums of 2009

მუსიკაზე საკმაოდ ხშირად ვწერ ჩემს ბლოგზე, მიზეზი მარტივია ხელოვნების ეს სფერო კინოს შემდეგ უმთავრესია ჩემს ცხოვრებაში. 2009 წლის დასაწყიში რომ გადავხედე მომავალ რელიზებს დორბილი მომადგა პირზე, თითქმის ყველა ჩემი ფავორიტი ბენდი უშვებდა ალბომს ამ წელს, უმეტესად ისინი “ისვენებდნენ” რომლებმაც 2008 წელს გამახარეს. 2009 წელი კარგად დაიწყო yeah yeah yeah-ის ალბომი გამოვიდა რომლის რევიუც ჩემი ბლოგერად ქცევის პირველ ნაბიჯად იქცა, YYY-ს It’s Blitz-ს მოჰყვა Iamx-ის Kingdom of Welcome Addiction და PJ Harvey-ის A Woman A Man Walked By(უახლოეს მომავალში ამ ალბომების გადმოსაწერ ბმულებსა და რევიუებსაც დავაგდებ). შემდეგ იყო kasabian თავისი ახალი ალბომით, რომელიც ვერ აღმოჩნდა ისეთი როგორსაც ველოდი. რამდენიმე დღის წინ რეჯინა და ფლორენსზეც დავწერე. ეს ალბომები 2009 წლის პირველი ნახევრის გავაყოლე, მეორე ნახევარში “მძჲმე არტილერია” ერთვება საქმეში და მეც 5 ყველაზე საინტერესო(imho) პროექტს გაგაცნობთ.

5)múm – Sing Along to Songs You Don’t Know (გადმოწერე)

ეს მუმის რიგით მეხუთე სტუდიური ალბომი იქნება რომელიც ზაფხულის ბოლოს გამოვა და იმედს ვიქონიებ, მინიმუმ წინა ალბომების დონის იქნება, წინა ალბომებში Finally We Are No One-სა და Go Go Smear the Poison Ivy-ს ვგულისხმობ. ამ ჯგუფს ახასიათებს ექსპერიმენტები და ვნახოთ იქნებ რაიმე ახალით გამაოცონ(გამახარონ მაინც)

4)Muse – The Resistance ( 14 September 2009)

თანამედროვეობის ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული ბრიტანული ბენდი, სექტემბერში უშვებს თავის ახალ ალბომს. Muse იმ იშვიათ ჯგუფების რიცხვს მიეკუთვნება რომელთა პოპულარობაც და მუსიკის ხარისხიც ალბომიდან ალბომამდე იზრდება. 2006 წელს გამოსული მათი უკანასკნელი ალბომი Black Holes and Revelations წლის ერთ-ერთი საუკეთესო ნამუშევარი იყო. მეთიუ ბელამი(ვოკალი/გიტარა) და კომპანია გამორჩეულია იმითაც, რომ ძალიან ძლიერი live ფერფომანსები აქვთ, რაც ამ ბოლო ხანებში სანატრი გახდაახლადგამოჩეკილი მუსიკოსების ხელში.

3)Editors – In This Light and On This Evening (21 September 2009)

ამ ჯგუფის 2007 წელს გამოსული ალბომი An End Has a Start ჩემი აზრით ერთ-ერთი საუკეთესოა XXI საუკუნის ინდი სამყაროში. ერთი შეხედვით არაფრით გამორჩეული ნამუშევარი(არც განსხვავებული ჟღერადობაა, არც ექსპერიმენტებთან ან სუპერ სოლოებთან გვაქვს საქმე) კარგი ვოკალისა და ლირიკების წყალობით ერთ-ერთ ჩემს ფავორიტ ალბომად იქცა. ამიტომაც არაა გასაკვირი, რომ Editors-ის ახალ ალბომს ასე ძიერ ველოდები. სიმართე ითქვას ცოტა პესიმისტურად ვუყურებ და ვეჭვობ შეძლონდა გაიმეორონ იგივე რაც An End Has a Start-ში გააკეთეს, მაგრამ ერთხელ მოსმენა ჩემგან გარანტირებული აქვს.

2)Arctic Monkeys – Humbug (19 August 2009)

ბრიტანელი გენიოსები ბრუნდებიან. აგვისტოს ბოლოს ალექს ტერნერი(ვოკალი/გიტარა) ისევ თავის უაზრო, მაგრამ მიმზიდველ ლირიკებს მომახვევს თავზე, იმედია ისევ ისეთი გიჟური მუსიკა და დრაივი იქნება ამ ალბომში როგორიც წინა ორ ნამუშევარშია. ალექსი 19 წლის იყო როდესაც Arctic Monkeys-მა პირველი ალბომი გამოუშვა. Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not-ს მე პირადად ვაფასებ 10/10-იდან. ძალიან იშვიათად ვწერ მაქსიმალურ შეფასებას და აქედან გამომდიანრე მეტ-ნაკლებად კარგად ჩანს თუ როგორ ველი ახალ ალბომს.

1)Klaxons – (სათაური უცნობია)

თავისუფლად შეიძლებოდა აქ ტერნერი და კომპანია ყოფილიყო, მაგრამ ორიოდე წლის წინ Klaxons-მა რევოლუციური ალბომი გამოუშვა, Myths of the Near Future -მა new rave-ის პოპულარიზაციისთვის დაახლოებით იმდენი გააკეთა, რამდენიც Beatles-მა როკ მუსიკისთვის. ეს არანორმალური ნამუშევარი შეიძლება დახასიათდეს ერთი წინადადებით Future music. წესით ალბომი შემოდგომაზე უნდა გამოსულიყო, მაგრამ პროდიუსერებმა ბიჭებს ტრეკების ნახევრის გადამუშავება სთხოვეს, ზედმეტად ექსპერიმენტულობისდაგამო. : D

აი ესაა ალბომები რომლებზე რევიუებიც გარანტირებულია ჩემს ბლოგზე.

©ნიკა ესებუა(Leonard Shelby/Leito)

Upcoming Women

მიყვარს როდესაც ქალი მღერის. უფრო მეტად მიყვარს თუ კარგად მღერის.  მაგ:The long blondes, PJ Harvey, The Go! Team, CocoRosie და ა.შ ეს ის ჯგუფები და შემსრულებლებია რომელთა კომპოზიციებს სიამოვნებით ვუსმენ ხოლმე. ნუ Yeah yeah yeahs და მისი ვოკალი კერენ ოუ ჩემთვის საერთოდ სხვა მოვლენაა. მოკლედ რა ხდება. დღეს გადავხედე upcoming ალბომებს და ორი ძალიან კარგი პროექტის შესახებ შევიტყვე, კიდევ უფრო კარგია ის ამბავი, რომ ეს ალბომები ივლისში გამოდის და დიდხანს ლოდინი არ მომიწევს.

Regina Spektor – Far

რეჯინა სადღაც ორი წლის წინ გავიცანი. თავისი ნაზი ხმით მომხიბლა. პიანინოზე კარგად უკრავს, როგორც წესი მისი სიმღერები მთლიანად აკუსტიკურია და ეს ერთგვარ ხიბლს ძენს მის ტრეკებს. დიდი მსმენელი ნამდვილად არ ვარ სპექტორის, მაგრამ ერთმა ტრეკმა რომელიც ახალ ალბომში შევა გადამაწყვეტინა ამ ალბომს თავიდან ბოლომდე გავეცნო, როცა გამოვა.

აგერ გთავაზობთ ამ ტრეკის, Blue Lips-ის, ლაივ ვერსიას. 4 წუთი აუცილებლად უნდა გამონახოთ, რომ ამ სიმღერით თავიდან ბოლომდე დატკბეთ.

Blue Lips

Florence and the Machine – Lungs

ეს ჯგუფი ალბათ ძალიან ცოტას თუ გეცნობათ. სულ ახალბედა ქმნილებაა. სადებიუტო ალბომს უშვებენ წელს და არც დავინტერესდებოდი საერთოდ, რომ არა ერთი ტრეკი რომელსაც აგერ უკვე მეორე დღეა შეუწყვეტლივ ვუსმენ.

Rabbit Heart(Raise It Up) სიმღერა კი არა რა ვიცი მე რა არის. საოცარი ქმნილებაა. კლიპიც ზედგამოჭრილია სიმღერაზე. მუსიკა, ფლორიანის ვოკალი რომელიც ენერგიით მავსებს, შესანიშნავი ფერები კლიპში, ეს ყველაფერი ერთად ქმნის სიმღერას რომელიც აგერ უკვე ორი დღეა “ჩემს ჩარტებში”ლიდერობს და რომლის  გულისთვისაც მე მთლიან ალბომს  გავეცნობი.

ჩემი თხოვნაა, თუ მოუსმენთ ამ სიმღერას თავიდან ბოლომდე გააკეთეთ ს საქმე. შუაში გაწყვეტით მთლიანად იკარგება შთაბეჭდილება.

Rabbit Heart(Raise It Up)

2009 წელს კიდევ უამრავი საინტერესო მუსიკალური პროექტია რომლებზეც აუცილებლად ვისაუბრებ უახლოეს მომავალში, როგორც კი გადავაგორებ გამოცდებს და კოლოკვიუმებს უნივერსიტეტში. მანამდე კი დატკბით ამ ორი ტრეკით.

ალბომები როგორც კი გამოვა, აუცილებლად ავტვირთავ და დავდებ ლინკს ბლოგზე.

©ნიკა ესებუა(Leonard Shelby/Leito)

It’s Blitz!

2003 წელს იყო Fever to Tell. ალბომი რომელმაც ინდი როკის პოპულარიზაციას შეუწყო ხელი და მუსიკის სამყაროს სამი ძალიან ძლიერი მუსიკოსი: კერენ ოუ(ვოკალი), ნიკ ზინერი(გიტარა) და ბრაიან ჩეიზი(დრამი) აჩუქა. სამი წლის შემდეგ Show Your Bones-ით ჯგუფმა გაიმყარა თავისი სახელი როგორც ერთ-ერთმა საუკეთესო Indie ბენდმა. 2009 წლის 9 მარტს კი ჯგუფის რიგით მესამე სტუდიური ალბომი გამოვიდა – It’s Blitz!
ძალიან ძნელია დღევანდელ დღეს გააოცო მსმენელი. სამწუხაროდ ინდი ბენდების უმეტესობა ნებსით თუ უნებლიეთ მტვ-ის მაყურებელზე გათვლილი ჯგუფი ხდება. არანაირი სიახლე ჟღერადობაში, გაცვეთილი აკორდები, მოსაბეზრებელი რითმი, სუსტი ლირიკები და 40-50 წუთიანი ტანჯვა ალბომის მოსმენისას. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ Yeah Yeah Yeahs-ს ახალი ალბომი ნამდვილად უცხო ხილია. ეს არაა უბრალოდ არტ-პანკისა და ინდი პოპის ნაზავი, ეს არის ალბომი რომელიც თავის 10 ტრეკში აერთიანებს უამრავ მუსიკალურ მიმდინარეობასა და ჟანრს. დენს-პანკი, ავანტ-პოპი, არტ-პანკი, რიგ ტრეკებში კი 70-იანების დისკოს სულიც იგრძნობა. ნიკ ზინერი ალბომის პირველივე ტრეკში Zero იწყებს საოცრებების კეთებას, Head we roll-ში ფუტურისტულ ჟღერადობას გვთავაზობს, Dull life-სა და Runaway-ში კი წინა ალბომების ნოსტალგიას აღვიძებს. ალბომი ფაქტობრივად უნაკლოა. თითოეული ტრეკი ავსებს ერთმანეთს და ქმნის კომპლექტს რომელიც ჯერ-ჯერობით 2009 წლის საუკეთესო ალბომს გვაძლევს.
პირველი სინგლი Zero უკვე გამოვიდა. ჯერ-ჯერობით უცნობია შემდეგი სინგლი რომელი იქნება ან თარიღი როდის გამოვა.

აუცილებლად მოუსმინეთ ამ ალბომს თქვენ გელით ერთსაათიანი მოგზაურობა გემოვნებიანი(გემოვნება- ყველაზე სადაო და ყველაზე სუბიექტური ცნება. ავტორის შენიშნა) მუსიკის სამყაროში. ავტვირთე ალბომი და გადმოწერეთ. ბონუს ტრეკებიც მივაყოლე , რამდენიმე სიმღერის აკუსტიკური ვერსია და სიმღერა faces. Enjoy It’s Blitz!

ფავორიტი ტრეკები:
“Zero”
“Heads Will Roll”
“Dull Life”
“Runaway”
“Hysteric”

ალბომის შეფასება 9/10

©ნიკა ესებუა(Leonard Shelby/Leito)